«Τα πολύχρωμα όνειρά μας..»

Αν μια μέρα χωρίς συννεφιά κοιτάξετε προσεκτικά τον καταγάλανο ουρανό, ίσως μπορέσετε να δείτε τον πολύχρωμο πλανήτη. Όχι, όχι, δεν μιλώ για την Γη. Ούτε καν για τον Άρη ή τον Κρόνο. Είναι ένας πλανήτης διαφορετικός από κάθε άλλο. Όπως και τα πλασματάκια του.

Μια ανοιξιάτικη μέρα σαν και αυτή, γεννήθηκε ένας πλανήτης με πέντε χώρες. Την κόκκινη, την γαλάζια, την μοβ, την πράσινη και την κίτρινη. Οι χώρες αυτές, χωρίζονταν μεταξύ τους με αυτά που ονομάζουμε σύνορα. Έτσι, έβλεπε κανείς από μακριά το κάθε χρώμα να λάμπει και να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.

Στην κάθε χώρα ζούσαν πλασματάκια με το ίδιο χρώμα. Κάθε πρωί τα γαλάζια πλάσματα έτρωγαν το γαλάζιο πρωινό τους, που ήταν όμως ίδιο με το πρωινό που έτρωγαν οι κίτρινοι γείτονές τους, μόνο στο χρώμα διέφερε. Μετά, πήγαιναν βόλτα με το γαλάζιο τους ποδήλατο, όπως ακριβώς και οι κίτρινοι με το κίτρινο ποδήλατό τους, ενώ πιο δίπλα οι κόκκινοι φούσκωναν τις κόκκινες ρόδες τους για να ξεκινήσουν. Όταν οι μοβ κάτοικοι πήγαιναν για τον μεσημεριανό τους ύπνο (αφού φυσικά είχαν φάει το μοβ φαγητό τους!) δεν ήξεραν ότι ακριβώς απέναντι τα πράσινα παιδιά έκαναν ακριβώς την ίδια κίνηση!

Το βράδυ όλοι χόρευαν. Άλλος χόρευε χορούς παραδοσιακούς, άλλος μοντέρνους, άλλος χοροπηδούσε και άλλος έκανε στροφές μέχρι να ζαλιστεί! Έκαναν που λέτε όλοι τα ίδια πράγματα, όμως οι πιο πολλοί έτρεμαν μήπως μπει στην χώρα τους κάποιος με άλλο χρώμα και πάψουν να ξεχωρίζουν! Όταν έβλεπαν έναν επισκέπτη διαφορετικό, τον κοιτούσαν έντονα, και ψιθύριζαν άσχημα λόγια, μέχρι που εκείνος λυπημένος, έφευγε.

Το ίδιο συνέβαινε και με τα βιβλία τους. Όλα τα γράμματα στα γαλάζια βιβλία είχαν το ίδιο χρώμα. Κόκκινα γράμματα στα κόκκινα βιβλία και πάει λέγοντας. Δεν είχε διαβάσει ποτέ κανείς τους πολύχρωμο βιβλίο, όπως εμείς. Δεν ήθελαν να βλέπουν πολύχρωμα βιβλία. Κάποτε λένε πως υπήρχαν, αλλά κάποιοι τα έκαψαν.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το μυστικό.

Μερικά πλασματάκια από όλες τις χώρες, όλα τους παιδιά, ονειρεύονταν έναν πολύχρωμο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς σύνορα.

Έτσι, κάθε απόγευμα, έγραφαν γράμματα, με τους μονόχρωμους μαρκαδόρους τους και τα έκαναν γαλάζια, μοβ, πράσινα, κίτρινα και κόκκινα καραβάκια αντίστοιχα. Τα πετούσαν στον μαγικό άσπρο ποταμό, ο οποίος περνούσε από όλες τις χώρες και κατέληγε στο κέντρο του πλανήτη, στην μαγική πηγή. Εκεί, τα γράμματα συναντιούνταν και δημιουργούσαν πολύχρωμες λέξεις, είχαν ακούσει από τους παλιότερους που θυμούνταν πώς είναι να είσαι παιδί και να διαβάζεις πολύχρωμα βιβλία.

 Ήλπιζαν λοιπόν πως τα χάρτινα καραβάκια τους κατέληγαν στην μαγική πηγή και γίνονταν πολύχρωμα, έτοιμα να μεταφέρουν κάποια μέρα σε όλο τον κόσμο με λέξεις ,τα χρωματιστά όνειρά τους…

Δεν ήξεραν όμως , πως το χαρτί, από την στιγμή που γινόταν καραβάκι και έμπαινε στον ποταμό αποκτούσε μαγικές δυνάμεις!

Οι λέξεις τους, όχι μόνο δεν χάνονταν, αλλά μαζεύονταν όλες μέσα στο μαγικό βιβλίο που επέπλεε στην πηγή. Με αυτόν τον τρόπο γράφονταν πολύχρωμες ιστορίες, για πολλά πολλά χρόνια, ιστορίες που δεν τις είχε διαβάσει ποτέ κανείς, παραμύθια που έλεγαν πως ο πλανήτης θα ήταν καλύτερος αν τα πλασματάκια μάθαιναν να μοιράζονται τα χρώματά τους και να φτιάχνουν ουράνια τόξα, αντί να διώχνουν από την χώρα τους όποιον δεν τους μοιάζει. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε από παιδιά, που πίστευαν στα ουράνια τόξα και στα παραμύθια.

Αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσουν όλοι, για να καταλάβουν, πως ωραίο είναι να είμαστε διαφορετικοί για να βάζουμε όλο και πιο πολλά χρώματα στα βιβλία και τις χώρες μας, όχι όλοι ίδιοι και να διώχνουμε τα άλλα χρώματα.

Μια μέρα, εκεί που στην όχθη του ποταμού ονειρεύονταν ένα κίτρινο, ένα κόκκινο, ένα μοβ, ένα πράσινο και ένα γαλάζιο πλάσμα, το καραβάκι τους ήρθε πίσω. Και κάτι έγραφε πάνω…. Με πολύχρωμα γράμματα!

«Μαζευτείτε όλοι στην πηγή, μόλις το ρολόι δείξει 12 ακριβώς!»

Έτσι και έγινε. Τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω απ’ την πηγή και, μόλις ένωσαν τα χέρια τους έγινε κάτι μαγικό! Χρώματα και λέξεις  άρχισαν να βγαίνουν από την πηγή!

Τα χρώματα πέρασαν μέσα από τον ποταμό σε όλες τις χώρες και τις έκαναν πολύχρωμες. Ενώ τα γράμματα μπήκαν σε κάθε βιβλίο, στην γαλάζια, την κόκκινη, την κίτρινη, την μόβ και την πράσινη βιβλιοθήκη, στα βιβλιοπωλεία, στα σπίτια…

Οι κάτοικοι τα διάβασαν και έμαθαν πως είναι καλό να είναι πολύχρωμος όλος ο κόσμος!

Τώρα, όλοι ταίριαζαν με τον πλανήτη, γιατί ο πλανήτης είχε κάθε λογής χρώμα πάνω του!

Και όλοι καταλάβαιναν τα πολύχρωμα γράμματα, γιατί ήταν η γλώσσα της καρδιάς, που τους άφηνε όλους να μιλήσουν και να μοιραστούν τα όνειρά τους.

Έτσι, από εκείνη την ημέρα και μετά, στον πλανήτη αυτό δεν υπήρχαν σύνορα.

Όλοι ξυπνούσαν το πρωί και έτρωγαν το πολύχρωμο πρωινό τους, το κίτρινο και το κόκκινο πλασματάκι αντάλαζαν ποδήλατα και αυτό  είχε πλάκα, γιατί ήταν δύο διαφορετικοί φίλοι με διαφορετικά ποδήλατα, μα με τα ίδια, πολύχρωμα όνειρα. Τα σεντόνια τους τώρα είχαν χρώματα βγαλμένα από τα παραμύθια και τα βράδια όλοι, μα όλοι, χόρευαν σε ένα πολύχρωμο πάρτυ, που το ονόμασαν «πάρτυ του ουράνιου τόξου».

Αν δεν υπήρχαν αυτά τα πλασματάκια που δέχονταν τους διαφορετικούς από αυτούς φίλους τους, δεν θα υπήρχαν σήμερα πολύχρωμοι πλανήτες και ουράνια τόξα, ούτε παραμύθια με πολύχρωμες σελίδες. Θα ήταν όλα ίδια. Και σίγουρα, πολύ πολύ βαρετά.

κείμενο: stama_kal

εικόνα: Δημήτρης Μ.