To χιονισμένο μου παράθυρο.

Έξω από το χιονισμένο μου παράθυρο, είδα τα Χριστούγεννα.
Ήταν μια μαμά και μία κόρη που περπατούσαν χέρι χέρι.
Δεν κρατούσαν πολλές σακούλες –όπως συνηθίζεται στις μέρες μας- αλλά ισχυρίζονταν πως έχουν πολλά δώρα να δώσουν στους φίλους τους!
Δύο κουλουράκια από τον φούρνο της γειτονιάς και μια κούκλα φτιαγμένη από ένα παλιό, χιλιοφορεμένο κασκόλ. Μία ζωγραφιά με όλους τους αγαπημένους μαζί και μια τεράστια αγκαλιά.
Έξω από το παράθυρο αυτό, σαν να έλαμψε ένα αστέρι.
Ήταν το αστέρι των γιορτών.
Μού είπε πως δεν στολίζει κανένα δέντρο, δεν συνάντησε στολίδια, ούτε φώτα.
Και κανένα παιδί δεν το έβαλε στην κορυφή του δέντρου!
«Και δεν στενοχωριέσαι;» το ρώτησα.
«Όχι βέβαια! Είμαι εδώ για να στολίζω τον ουρανό και όλα τα δέντρα της πλάσης . Και για να ακούω εσάς εκεί κάτω, που μού εκμυστηρεύεστε τις ευχές σας.»
Άνοιξα το παράθυρο και είδα τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, ξέγνοιαστα, ώσπου τα φώναξε η μαμά τους για φαγητό. Έδωσαν το συνηθισμένο ραντεβού στην πλατεία και αποχωρίστηκαν για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους.
Οι οικογένειες.
Σαν να μπορώ και αυτές να τις δω από το παράθυρό μου.
Άνθρωποι ήρεμοι και μονιασμένοι.
Που ό,τι κακό και αν τους συμβαίνει, έχουν πάντα κάτι καλό να πουν.
Άνθρωποι που ανοίγουν τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς τους, δεν τις κλειδώνουν.
Εκείνοι, που μοιράζονται ό,τι διαθέτουν και τραγουδούν ως το πρωί..
Έκανε κρύο και έκλεισα το παράθυρο.
Επέστρεψα στα παραμύθια μου.
Δεν ήταν Χριστουγεννιάτικα, όμως συνέβη κάτι μαγικό και στα δικά μου μάτια έγιναν.
Μέσα στις σελίδες ξεφύτρωσαν λαμπερά αστέρια, ζεστά χέρια και χιονισμένα παράθυρα, χαμόγελα, αγκαλιές και ζεστασιά. Ε, να, και λίγα ξωτικά γιατί τα ξωτικά ήταν πάντα οι καλύτεροί μου φίλοι, που ήλπιζα να έρθουν να με επισκεφθούν και να μού πουν καινούριες ιστορίες για να μπορέσω να κοιμηθώ μέσα στο τόσο κρύο.
Έλεγαν κάτι για έναν κύριο με κόκκινα ρούχα που μοίραζε δώρα.
Στα δικά μου μάτια μοίραζε αγκαλιές, ζέστη, οικογένεια. Αυτά ήταν τα πιο πολύτιμα δώρα, μέσα στο πιο εντυπωσιακό παραμύθι.
Έξω από το παράθυρό μου, πέφτει το χιόνι.
Νομίζουν πως δεν έχω δει ποτέ πώς είναι, επειδή είμαι τυφλός.
Μα το έχω δει σας λέω! Είναι κάτασπρο και καλύπτει  κάθε δάκρυ, κάθε ανησυχία, κάθε φόβο. Και τα Χριστούγεννα, στα αλήθεια τα βλέπω.
Στην αγκαλιά, στην ηρεμία και στην ζεστασιά. Στις φωνές των παιδιών που παίζουν, στα αστέρια που ακούν τις ευχές μου και στα αγαπημένα μου παραμύθια.
Στα χρώματα που υπάρχουν σε ό,τι αγαπώ.
Εσύ τι βλέπεις από το χιονισμένο σου παράθυρο;

Συμφωνείς με το Σύμφωνο συμβίωσης; Σκέψου.

«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα»., Σωκράτης.

 «Ακούσατε την είδηση για το σύμφωνο συμβίωσης;», ήταν η ερώτηση της εβδομάδας.

«Αμέ.» ήταν η απάντηση. Και μετά σού ζητούσαν να πεις τη γνώμη σου, για να σε κοιτάξουν επικριτικά και να αρχίσουν να σού αραδιάζουν ένα σωρό θεωρίες ο καθένας περί «..και πού πάμε ως κοινωνία;».  Στην ελευθερία, είναι η απάντηση.

Γιατί βλέπεις φίλε μου, θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι είμαστε άνδρες και γυναίκες και ο καθένας έχει τον ρόλο του στην κοινωνία αυτή, στο ότι τα σωστά πρότυπα είναι απαραίτητα για να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς σύγχυση ταυτότητας, στο ότι ήσασταν τρία παιδιά και μεγαλώσατε μια χαρά με την παραδοσιακή οικογένεια, στο ότι δεν κάνει καλό στην αισθητική σας ο κάθε ένας που εμφανίζεται στην τηλεόραση με μούσια και φόρεμα. Και πάνω στα επιχειρήματα αυτά θα στηριχτώ για να σού πω την δική μου μικρή θεωρία- έτσι δηλαδή, για να σταματήσουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Που λες, είμαστε άνδρες και γυναίκες, αλλά είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Ξέρεις πόσοι και πόσοι άνθρωποι ήταν ομοφυλόφιλοι από το μακρινό παρελθόν και απλά κρύβονταν από φόβο μην στιγματιστούν αρνητικά; Επειδή είχα διαβάσει το άρθρο με τα νούμερα παλιά και δεν το βρίσκω τώρα, ψάξε στο διαδίκτυο, στα βιβλία, στον τύπο. Ρώτα και δες. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι τελικά και τόσο επίκαιρο το θέμα. Πάντοτε υπήρχε. Δεν σε κάλυψα; Όσοι εσύ ξέρεις (προφανώς γιατί βαρέθηκες να πας να ψάξεις και γιατί πού να τρέχεις τώρα) ΔΕΝ είναι gay, είναι «φυσιολογικοί»;  Χμ, και τα ζώα; Μεταξύ μας τώρα, ξέρεις πόσα ζώα δεν είναι straight; Εκεί δεν θέλει διαδίκτυο. Βγες μια βόλτα στη φύση. Και φύση= φυσιολογικό (μας τα έλεγε και η φιλόλογος).

«Μα είναι σωστές αυτές οι επιλογές που κάνουν;» θα μού πεις.

Όσο σωστό είναι που τρέφονται με πρωτεϊνες και υδατάνθρακες, άλλο τόσο σωστό είναι και αυτό. Γιατί ξέρεις, έτσι γεννιούνται. Μού το είπαν σού λέω. Ποιος ο λόγος να πει ένας άνθρωπος ψέματα για αυτό το θέμα και ποιος ο λόγος να μην τον πιστέψω; Έχει κάποιο συμφέρον που λέει πως είναι εκ φύσεως gay και εκ φύσεως έχει την ανάγκη να ερωτευτεί ένα άτομο που τον- την ελκύει; Όπως εγώ και εσύ έχουμε αυτό το δικαίωμα, έτσι το έχει και εκείνος. Δεν ξέρω πώς είναι να γεννιέσαι σε μία κοινωνία που απαιτεί να είσαι κάτι που δεν είσαι, γιατί ορίζει ως φυσιολογικό κάτι που είναι έξω από την δική σου φύση. 

Και δεν μπορώ να είμαι αντίθετη σε κάτι που δεν ξέρω. Και μάλιστα με μένος.

Όπως είναι πολλοί εκεί έξω. Ίσως και εσύ. Μα σκέψου.

«Χαλάει η αισθητική μου» λες. Πριν σου πω «ε κοίτα από την άλλη», θα προσπαθήσω να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Εμένα ξέρεις πότε χαλάει η αισθητική μου;

Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν τσίρκα, για να πουλήσουν. Τσίρκο δεν είναι όμως μόνο ο τύπος που χορεύει με φόρεμα στην τηλεόραση, τσίρκο είναι και ένας/ μία straight που κάνει σαν τρελή-ός και καθοδηγεί το εκάστοτε κοινό. Πρότυπα, είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου. Το αν θα είναι σωστή η συμπεριφορά μας το καθορίζει το μυαλό μας, όχι το κρεβάτι μας.

Και μιας και είπα «το κρεβάτι μας», και τι με νοιάζει εμένα βρε αδερφέ τι κάνει ο άλλος στη ζωή του, από τη στιγμή που είναι σωστός πολίτης, έντιμος συμπολίτης και εντάξει σε όλα του; Με ενοχλεί; Όχι. Εσένα, ακόμα;

«Μα τα παιδιά», θα μού πεις, «επηρεάζονται τα παιδιά και παθαίνουν σύγχυση». Αρχικά, αυτό είναι άσχετο με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Μένουν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι μαζί, δεν ενοχλούν, τέλος υπόθεσης.

Το αν θα υιοθετήσουν, είναι μια άλλη, πιο σύνθετη ιστορία, που εξετάζεται ανά περίπτωση. Πάντως, για να σε προσγειώσω λίγο, θα σού πω πως είναι καλύτερο για ένα παιδί να έχει ως πρότυπο τον έρωτα και την αγκαλιά- ανεξαρτήτως του ποιος αγκαλιάζει ποιόν- παρά το χέρι που χτυπάει, το στόμα που μειώνει και το δάχτυλο που δείχνει. Το τι είναι «σωστό» άσε να το κρίνουν από εκεί και πέρα οι αρμόδιοι. Εγώ και εσύ δεν έχουμε καμία δουλειά.

Και αν απειλείσαι που το παιδί σου «είδε αυτούς τους δύο μαντράχαλους να περπατούν χέρι χέρι», μπορείς, αντί να του κλείσεις τα μάτια, να του πεις «Παιδί μου, είναι κάτι το διαφορετικό αυτό, όπως το παιδάκι στην αναπηρική καρέκλα, η φίλη σου με το σύνδρομο down και ο φαλακρός άρρωστος κύριος που γνωρίσαμε. Δεν σημαίνει όμως ότι το διαφορετικό είναι και κακό. Ζούμε σε έναν κόσμο με πολλές διαφορετικές εικόνες, εσύ θα επιλέξεις τι σού ταιριάζει καλύτερα , θα ζεις ελεύθερα και δεν θα περιορίζεις κανέναν, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε straight είτε gay, είτε υγιής είτε άρρωστος, από το να ζει ελεύθερος.»

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί είναι δικαίωμά του.

Γιατί, όπως ακριβώς εσύ και εγώ έχουμε ανάγκες και όνειρα, όπως ερωτευόμαστε και κάνουμε επιλογές «φυσιολογικά», έτσι και εκείνος-η, εντελώς φυσιολογικά ζει τη ζωή του, χωρίς να σε ενοχλεί. Μια χαρά φυσιολογική είναι η παραδοσιακή πυρηνική ή μη οικογένεια, αλλά δεν σημαίνει πως οτιδήποτε άλλο δεν είναι οκ.

Το αν είναι τσίρκο κάποιος δεν καθορίζεται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος. Οπότε, μην κλείνεις την τηλεόραση μόνο όταν βλέπεις τον τάδε gay, κλείσε την  και όταν βλέπεις τον ψεύτη πολιτικό ή την ξανθιά που προσπαθεί να σε πείσει ότι το να δώσεις όλο τον μισθό σου σε έναν αποχυμωτή αξίζει –λες και ζει στον Άρη και δεν έχει ακούσει για κρίση. Τι; Αυτή είναι όμορφη;

Πιο όμορφη από δύο ερωτευμένους ανθρώπους που ζουν μαζί εντελώς φυσιολογικά, περπατώντας χέρι χέρι;

Όπως όλοι μας;

Απλά σκέψου.