To χιονισμένο μου παράθυρο.

Έξω από το χιονισμένο μου παράθυρο, είδα τα Χριστούγεννα.
Ήταν μια μαμά και μία κόρη που περπατούσαν χέρι χέρι.
Δεν κρατούσαν πολλές σακούλες –όπως συνηθίζεται στις μέρες μας- αλλά ισχυρίζονταν πως έχουν πολλά δώρα να δώσουν στους φίλους τους!
Δύο κουλουράκια από τον φούρνο της γειτονιάς και μια κούκλα φτιαγμένη από ένα παλιό, χιλιοφορεμένο κασκόλ. Μία ζωγραφιά με όλους τους αγαπημένους μαζί και μια τεράστια αγκαλιά.
Έξω από το παράθυρο αυτό, σαν να έλαμψε ένα αστέρι.
Ήταν το αστέρι των γιορτών.
Μού είπε πως δεν στολίζει κανένα δέντρο, δεν συνάντησε στολίδια, ούτε φώτα.
Και κανένα παιδί δεν το έβαλε στην κορυφή του δέντρου!
«Και δεν στενοχωριέσαι;» το ρώτησα.
«Όχι βέβαια! Είμαι εδώ για να στολίζω τον ουρανό και όλα τα δέντρα της πλάσης . Και για να ακούω εσάς εκεί κάτω, που μού εκμυστηρεύεστε τις ευχές σας.»
Άνοιξα το παράθυρο και είδα τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, ξέγνοιαστα, ώσπου τα φώναξε η μαμά τους για φαγητό. Έδωσαν το συνηθισμένο ραντεβού στην πλατεία και αποχωρίστηκαν για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους.
Οι οικογένειες.
Σαν να μπορώ και αυτές να τις δω από το παράθυρό μου.
Άνθρωποι ήρεμοι και μονιασμένοι.
Που ό,τι κακό και αν τους συμβαίνει, έχουν πάντα κάτι καλό να πουν.
Άνθρωποι που ανοίγουν τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς τους, δεν τις κλειδώνουν.
Εκείνοι, που μοιράζονται ό,τι διαθέτουν και τραγουδούν ως το πρωί..
Έκανε κρύο και έκλεισα το παράθυρο.
Επέστρεψα στα παραμύθια μου.
Δεν ήταν Χριστουγεννιάτικα, όμως συνέβη κάτι μαγικό και στα δικά μου μάτια έγιναν.
Μέσα στις σελίδες ξεφύτρωσαν λαμπερά αστέρια, ζεστά χέρια και χιονισμένα παράθυρα, χαμόγελα, αγκαλιές και ζεστασιά. Ε, να, και λίγα ξωτικά γιατί τα ξωτικά ήταν πάντα οι καλύτεροί μου φίλοι, που ήλπιζα να έρθουν να με επισκεφθούν και να μού πουν καινούριες ιστορίες για να μπορέσω να κοιμηθώ μέσα στο τόσο κρύο.
Έλεγαν κάτι για έναν κύριο με κόκκινα ρούχα που μοίραζε δώρα.
Στα δικά μου μάτια μοίραζε αγκαλιές, ζέστη, οικογένεια. Αυτά ήταν τα πιο πολύτιμα δώρα, μέσα στο πιο εντυπωσιακό παραμύθι.
Έξω από το παράθυρό μου, πέφτει το χιόνι.
Νομίζουν πως δεν έχω δει ποτέ πώς είναι, επειδή είμαι τυφλός.
Μα το έχω δει σας λέω! Είναι κάτασπρο και καλύπτει  κάθε δάκρυ, κάθε ανησυχία, κάθε φόβο. Και τα Χριστούγεννα, στα αλήθεια τα βλέπω.
Στην αγκαλιά, στην ηρεμία και στην ζεστασιά. Στις φωνές των παιδιών που παίζουν, στα αστέρια που ακούν τις ευχές μου και στα αγαπημένα μου παραμύθια.
Στα χρώματα που υπάρχουν σε ό,τι αγαπώ.
Εσύ τι βλέπεις από το χιονισμένο σου παράθυρο;

Συμφωνείς με το Σύμφωνο συμβίωσης; Σκέψου.

«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα»., Σωκράτης.

 «Ακούσατε την είδηση για το σύμφωνο συμβίωσης;», ήταν η ερώτηση της εβδομάδας.

«Αμέ.» ήταν η απάντηση. Και μετά σού ζητούσαν να πεις τη γνώμη σου, για να σε κοιτάξουν επικριτικά και να αρχίσουν να σού αραδιάζουν ένα σωρό θεωρίες ο καθένας περί «..και πού πάμε ως κοινωνία;».  Στην ελευθερία, είναι η απάντηση.

Γιατί βλέπεις φίλε μου, θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι είμαστε άνδρες και γυναίκες και ο καθένας έχει τον ρόλο του στην κοινωνία αυτή, στο ότι τα σωστά πρότυπα είναι απαραίτητα για να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς σύγχυση ταυτότητας, στο ότι ήσασταν τρία παιδιά και μεγαλώσατε μια χαρά με την παραδοσιακή οικογένεια, στο ότι δεν κάνει καλό στην αισθητική σας ο κάθε ένας που εμφανίζεται στην τηλεόραση με μούσια και φόρεμα. Και πάνω στα επιχειρήματα αυτά θα στηριχτώ για να σού πω την δική μου μικρή θεωρία- έτσι δηλαδή, για να σταματήσουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Που λες, είμαστε άνδρες και γυναίκες, αλλά είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Ξέρεις πόσοι και πόσοι άνθρωποι ήταν ομοφυλόφιλοι από το μακρινό παρελθόν και απλά κρύβονταν από φόβο μην στιγματιστούν αρνητικά; Επειδή είχα διαβάσει το άρθρο με τα νούμερα παλιά και δεν το βρίσκω τώρα, ψάξε στο διαδίκτυο, στα βιβλία, στον τύπο. Ρώτα και δες. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι τελικά και τόσο επίκαιρο το θέμα. Πάντοτε υπήρχε. Δεν σε κάλυψα; Όσοι εσύ ξέρεις (προφανώς γιατί βαρέθηκες να πας να ψάξεις και γιατί πού να τρέχεις τώρα) ΔΕΝ είναι gay, είναι «φυσιολογικοί»;  Χμ, και τα ζώα; Μεταξύ μας τώρα, ξέρεις πόσα ζώα δεν είναι straight; Εκεί δεν θέλει διαδίκτυο. Βγες μια βόλτα στη φύση. Και φύση= φυσιολογικό (μας τα έλεγε και η φιλόλογος).

«Μα είναι σωστές αυτές οι επιλογές που κάνουν;» θα μού πεις.

Όσο σωστό είναι που τρέφονται με πρωτεϊνες και υδατάνθρακες, άλλο τόσο σωστό είναι και αυτό. Γιατί ξέρεις, έτσι γεννιούνται. Μού το είπαν σού λέω. Ποιος ο λόγος να πει ένας άνθρωπος ψέματα για αυτό το θέμα και ποιος ο λόγος να μην τον πιστέψω; Έχει κάποιο συμφέρον που λέει πως είναι εκ φύσεως gay και εκ φύσεως έχει την ανάγκη να ερωτευτεί ένα άτομο που τον- την ελκύει; Όπως εγώ και εσύ έχουμε αυτό το δικαίωμα, έτσι το έχει και εκείνος. Δεν ξέρω πώς είναι να γεννιέσαι σε μία κοινωνία που απαιτεί να είσαι κάτι που δεν είσαι, γιατί ορίζει ως φυσιολογικό κάτι που είναι έξω από την δική σου φύση. 

Και δεν μπορώ να είμαι αντίθετη σε κάτι που δεν ξέρω. Και μάλιστα με μένος.

Όπως είναι πολλοί εκεί έξω. Ίσως και εσύ. Μα σκέψου.

«Χαλάει η αισθητική μου» λες. Πριν σου πω «ε κοίτα από την άλλη», θα προσπαθήσω να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Εμένα ξέρεις πότε χαλάει η αισθητική μου;

Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν τσίρκα, για να πουλήσουν. Τσίρκο δεν είναι όμως μόνο ο τύπος που χορεύει με φόρεμα στην τηλεόραση, τσίρκο είναι και ένας/ μία straight που κάνει σαν τρελή-ός και καθοδηγεί το εκάστοτε κοινό. Πρότυπα, είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου. Το αν θα είναι σωστή η συμπεριφορά μας το καθορίζει το μυαλό μας, όχι το κρεβάτι μας.

Και μιας και είπα «το κρεβάτι μας», και τι με νοιάζει εμένα βρε αδερφέ τι κάνει ο άλλος στη ζωή του, από τη στιγμή που είναι σωστός πολίτης, έντιμος συμπολίτης και εντάξει σε όλα του; Με ενοχλεί; Όχι. Εσένα, ακόμα;

«Μα τα παιδιά», θα μού πεις, «επηρεάζονται τα παιδιά και παθαίνουν σύγχυση». Αρχικά, αυτό είναι άσχετο με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Μένουν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι μαζί, δεν ενοχλούν, τέλος υπόθεσης.

Το αν θα υιοθετήσουν, είναι μια άλλη, πιο σύνθετη ιστορία, που εξετάζεται ανά περίπτωση. Πάντως, για να σε προσγειώσω λίγο, θα σού πω πως είναι καλύτερο για ένα παιδί να έχει ως πρότυπο τον έρωτα και την αγκαλιά- ανεξαρτήτως του ποιος αγκαλιάζει ποιόν- παρά το χέρι που χτυπάει, το στόμα που μειώνει και το δάχτυλο που δείχνει. Το τι είναι «σωστό» άσε να το κρίνουν από εκεί και πέρα οι αρμόδιοι. Εγώ και εσύ δεν έχουμε καμία δουλειά.

Και αν απειλείσαι που το παιδί σου «είδε αυτούς τους δύο μαντράχαλους να περπατούν χέρι χέρι», μπορείς, αντί να του κλείσεις τα μάτια, να του πεις «Παιδί μου, είναι κάτι το διαφορετικό αυτό, όπως το παιδάκι στην αναπηρική καρέκλα, η φίλη σου με το σύνδρομο down και ο φαλακρός άρρωστος κύριος που γνωρίσαμε. Δεν σημαίνει όμως ότι το διαφορετικό είναι και κακό. Ζούμε σε έναν κόσμο με πολλές διαφορετικές εικόνες, εσύ θα επιλέξεις τι σού ταιριάζει καλύτερα , θα ζεις ελεύθερα και δεν θα περιορίζεις κανέναν, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε straight είτε gay, είτε υγιής είτε άρρωστος, από το να ζει ελεύθερος.»

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί είναι δικαίωμά του.

Γιατί, όπως ακριβώς εσύ και εγώ έχουμε ανάγκες και όνειρα, όπως ερωτευόμαστε και κάνουμε επιλογές «φυσιολογικά», έτσι και εκείνος-η, εντελώς φυσιολογικά ζει τη ζωή του, χωρίς να σε ενοχλεί. Μια χαρά φυσιολογική είναι η παραδοσιακή πυρηνική ή μη οικογένεια, αλλά δεν σημαίνει πως οτιδήποτε άλλο δεν είναι οκ.

Το αν είναι τσίρκο κάποιος δεν καθορίζεται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος. Οπότε, μην κλείνεις την τηλεόραση μόνο όταν βλέπεις τον τάδε gay, κλείσε την  και όταν βλέπεις τον ψεύτη πολιτικό ή την ξανθιά που προσπαθεί να σε πείσει ότι το να δώσεις όλο τον μισθό σου σε έναν αποχυμωτή αξίζει –λες και ζει στον Άρη και δεν έχει ακούσει για κρίση. Τι; Αυτή είναι όμορφη;

Πιο όμορφη από δύο ερωτευμένους ανθρώπους που ζουν μαζί εντελώς φυσιολογικά, περπατώντας χέρι χέρι;

Όπως όλοι μας;

Απλά σκέψου.

«Εδώ, Πολυτεχνείο. Εδώ, Ευρώπη.»

Δεν θα νικήσει ο φόβος.

«….και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε λευτεριά!» τραγουδούσε ψιθυριστά και με κοίταζε με συγκινημένα ματάκια.

Η αλήθεια είναι πως σε εκείνη την τάξη υπήρχαν 29 συγκινημένα ζευγάρια ματιών, καθώς η νηπιαγωγός έδειχνε, όχι μόνο στα μικρά παιδιά, αλλά και σε εμάς τα μεγαλύτερα, τις φοιτήτριες, μαρτυρίες από το Πολυτεχνείο.

Νοέμβριος 1973: μια κοπέλα γράφει γράμματα στον φίλο της, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή, κατόπιν ξυλοδαρμού.

Συχνό φαινόμενο βλέπετε ήταν τότε και οι φυλακίσεις και οι ξυλοδαρμοί.

Ο κόσμος δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει, φοβόταν.

Ναι, αντί για σχέσεις εμπιστοσύνης, για διάλογο, για ελεύθερη έκφραση, όπως έλεγε η φοιτήτρια αυτή στα γράμματά της, δέσποζε ο φόβος. Ένας δικτάτορας, με το έτσι θέλω είχε αποφασίσει να επιβληθεί στον κόσμο και να του στερήσει την ελευθερία του, με όπλο του τη βία.

Στις 17 Νοέμβρη 1973, τα τανκς εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και πολλά νέα παιδιά (καλή ώρα στην ηλικία μου) σκοτώθηκαν. Γιατί; Για μια ελευθερία.

Τα μικρά παιδιά, μας κοίταζαν με δέος, λες και «η φοιτήτρια» ήμασταν εμείς. Λες και το «είμαστε αδέλφια σας, μην μας σκοτώσετε!» είχε νόημα για εκείνα. Λες και είχαν επίγνωση πως η ελευθερία δεν είναι απλό δικαίωμα, που μπορεί κάποιος να σού το στερήσει.

Είναι επιλογή. Με όποιο τίμημα.

Όσο και αν κάποιος σού λέει «Δεν σού επιτρέπω να είσαι ελεύθερος», εσύ φέρεσαι ως ελεύθερος, γιατί δεν μπορεί κανείς να σού πει τι θα πεις, τι θα ακούσεις, τι θα διαβάσεις, πού θα κυκλοφορήσεις. Εσύ αποφασίζεις για εσένα και δεν ενοχλείς ούτε βλάπτεις κανέναν συνάνθρωπό σου ασκώντας αυτό σου το δικαίωμα.

14 Νοεμβρίου 2015: Λαμβάνω ένα μήνυμα από μια καλή φίλη «να προσέχεις εκεί που θα πας». Ενημερώνομαι για την κατάσταση. Πατάω το κουμπί (όχι το ραδιοφωνικό, το άλλο, του υπολογιστή) και βλέπω τίτλους όπως «Λουτρό αίματος στο Παρίσι» και «Εάν η Ευρώπη αλλάξει από φόβο οι Τζιχαντιστές έχουν ήδη νικήσει.».

Βία. Ξανά βία. Παντού βία.

Το γνωρίζαμε τόσα χρόνια πως κάποιος μας ελέγχει οικονομικά και πως, ό,τι και να κάνουμε για αυτό, είμαστε «dust in the wind»που λένε και οι kansas. Το παλεύαμε όμως. Γιατί είχαμε την ελευθερία μας. Όσο δύσκολα και αν ήταν τα πράγματα, μπορούσαμε να μιλήσουμε, να γράψουμε, να ενημερωθούμε, να κυκλοφορήσουμε.

Το «λουτρό αίματος» δεν ξεκίνησε τώρα. Ξεκίνησε με την πολλαπλή δολοφονία στο Charlie Hebdo και με άλλες δολοφονίες που δεν τις είδαμε εγώ και εσύ, μα δεν σημαίνει πως δεν έγιναν. Και σήμερα, λουτρό αίματος, ξανά.

Ξέρετε, στο Νηπιαγωγείο μαθαίνουμε για τον σεβασμό, την αγάπη και την αποδοχή.

Μού είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσω πώς ένα παιδί τεσσάρων ετών καταλαβαίνει απλά με λίγες εικόνες και ένα σύνθημα ενώ ενήλικες –που υποτίθεται πως έχουν περισσότερες εμπειρίες στην ζωή τους, όχι ότι είναι πιο ξύπνιοι- δεν καταλαβαίνουν.

Η κοπέλα αφηγείται: «Δεν ξέρω αν το γράμμα μου θα φτάσει σε εσένα, σού γράφω όμως, γιατί είναι ένας τρόπος να ξεπερνώ τον φόβο μου. Τα πράγματα δεν πάνε καλά Γιάννη. Μας απειλούν. Ή θα τους φάμε ή θα μας φάνε.».

«Μίλησε ο Ομπάμα, έκτακτες συσκέψεις στην Ευρώπη

Πιθανότατα να γίνουν σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα..

Προς το παρόν ανακοίνωσαν ότι θα χτυπήσουν Ρώμη, Βερολίνο και Λονδίνο»,  συνεχίζει η φίλη μου.

«Θέλουν να μας ελέγχουν με τον φόβο Γιάννη»,

«Ο Πύργος του Άιφελ έσβησε τα φώτα σε ένδειξη πένθους, ο κόσμος άνοιξε τα σπίτια του σε όσους  είναι ταξιδιώτες εκεί και δεν μπορούν να φτάσουν ως το ξενοδοχείο τους..»

«καλέσαμε τον κόσμο σε βοήθεια και η ανταπόκριση ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Κόσμος στους δρόμους, παντού. Δεν το πιστεύαμε στην αρχή. Είμαστε αδέλφια, μας δίνουν απίστευτη δύναμη. Θα νικήσουμε.»

«Εάν η Ευρώπη αλλάξει από φόβο οι Τζιχαντιστές έχουν ήδη νικήσει.», συνεχίζει η κυρία με το άρθρο.

«και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε λευτεριά….», τραγουδούσαν. Τραγουδούσαμε.

Η δική μας πραγματικότητα, ναι, εμάς των 29 και πολλών άλλων που κατανοούν την σπουδαιότητα του να είσαι ελεύθερος, δεν είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δεν είναι το πένθος.

Είναι η ελευθερία. Αυτοί οι άνθρωποι τώρα, οι 160+ νεκροί, θα έπρεπε να είναι κάπου εκεί έξω και να τραγουδούν.

Το ξέρουμε πως, παρά το γεγονός πως τόσος κόσμος κάποτε αγωνίστηκε για να είμαστε ελεύθεροι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, δεν είχαμε την ευκαιρία τα τελευταία χρόνια, να ζήσουμε την ζωή μας όπως θέλουμε. Και αναρωτιόμασταν, «είναι τώρα αυτό ελευθερία;»

Όμως, τραγουδούσαμε, μιλούσαμε, κυκλοφορούσαμε.

Ακόμα και φτωχός να είσαι, ξέρεις πως είσαι εδώ και μπορείς να παλέψεις από την αρχή, με όπλο σου την αλληλεγγύη και την υγεία.

Μετά, ο φόβος.

Μετά, μπαμ!

Και δυο ματάκια να μας κοιτάζουν με περηφάνια και συγκίνηση, που ο αγώνας κατά της βίας είχε τελικά αποτέλεσμα.

Και εμείς, οι νέοι του 2015, οι σημερινοί φοιτητές (και μη), να βλέπουμε την βία να γιγαντώνεται, ίσως όχι με την μορφή ενός τανκ έξω από την πόρτα του Πολυτεχνείου, αλλά  με ένα απλό «μπαμ», έναν κρότο. Και μετά; Τι θα γίνει μετά;

Θα έχουμε την δύναμη; Θα είμαστε όλοι αδέλφια; Θα παλέψουμε;

Γιατί είναι πλέον γεγονός, πως η βία γιγαντώνεται, στα χρόνια του δήθεν πολιτισμού και της δήθεν δημοκρατίας.

«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» φώναξαν οι φωνούλες τους.

Σε λίγες μέρες θα κάνουν και γιορτή.

Ποιος να τους πει πως η βία επανήλθε;

«Εδώ Πολυτεχνείο…»

«Εδώ Ευρώπη….».

Δεν θα νικήσει ο φόβος.

Θα νικήσει το ελεύθερο αύριο των παιδιών μας.

«Δυο νέοι συζητούν.»

Πότε τελικά είμαστε ελεύθεροι;

Μέσα στα λεωφορεία έχω περάσει την μισή ζωή μου. Αρχικά, ψάχνεις να βρεις θέση- αν υπάρχει θέση. Μετά, βεβαιώνεσαι πως δεν είναι όρθιος κάποιος ηλικιωμένος όσο εσύ ψάχνεις τα ακουστικά σου για να αρχίσεις να ακούς μουσική και να σταματήσει να σε ενοχλεί αυτό το βουητό. Η φοιτήτρια που ξενύχτησε και δεν έχει καμία διάθεση να πάει για μάθημα, ο ερωτευμένος που δεν ξέρει τι να κάνει για να διεκδικήσει κάποια άλλη φοιτήτρια, ο εισπράκτορας που φωνάζει λες και δεν τον ακούμε (ακούστε βρε παιδιά και με ξεκούφανε!), ο οδηγός που βρίζει κάποιον άλλον οδηγό που πέρασε με stop.

Σήμερα λοιπόν, ξέχασα τα ακουστικά μου.

Και- περιέργως- άκουγα μόνο δύο φωνές. Τις φωνές δύο νέων ανθρώπων που –σε αντίθεση με τις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση- ήξεραν να κάνουν διάλογο. Ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να μού τύχει μέσα στο λεωφορείο.

Μεν: Είναι πολύ σημαντικό να μείνουμε στην Ευρώπη, δεν θα λειτουργήσει η οικονομία διαφορετικά. Αν γυρίσουμε στην δραχμή και προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, θα είμαστε υπόδουλοι όπως παλιά, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Δε:  Τι λες; Θα πάρεις να καλλιεργήσεις σε ένα χωράφι και μια χαρά ελεύθερος θα είσαι. Ενώ αν μείνεις, θα κινούν τα νήματα οι Ευρωπαίοι, τότε δεν θα είσαι ελεύθερος.

Μεν: Αν προσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτόνομα, δεν θα έχουμε εισαγωγές και εξαγωγές, θα πρέπει να έχουμε δική μας παραγωγή. Θα έχουμε; Πολλά  νέα μυαλά της χώρας έχουν φύγει για το εξωτερικό.

Δε: Αυτό θα πει ελευθερία όμως, να είσαι αυτόνομος.

Μεν: Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα σήμερα, δεν ωφελεί αυτό. Χρειαζόμαστε τις συναλλαγές με το εξωτερικό, χρειαζόμαστε και παραγωγή. Η Ευρώπη μπορεί να μας βοηθήσει αλλά μάλλον δεν θέλει. Ελεύθεροι θα είμαστε όταν θα μπορούμε να συμμετέχουμε στις νέες εξελίξεις, όχι όντας απομονωμένοι.

Δε: Ελεύθεροι θα είμαστε όταν δεν θα είμαστε υπόδουλοι, όταν θα μπορούμε να είμαστε αυτόνομοι και να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, όπως τόσες άλλες χώρες. Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε.

Μεν: Ποιος σού το εγγυάται αυτό;

Δε: Κανείς, αυτό πιστεύω όμως. Συμφωνώ για αυτό που λες με τις εξαγωγές και την οικονομία, ωστόσο δεν θέλουν να μας βοηθήσουν, τίθενται άλλα συμφέροντα.

Μεν: Άρα η λύση είναι να έχουμε καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους ευρωπαίους για να έχουμε ευκαιρίες και ένα έναυσμα και να αποκτήσουμε σταδιακά παραγωγή, μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Δε: Αλλιώς, σε περίπτωση που θέσουν δικούς τους όρους, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Μεν: Ούτε με grexit θα είμαστε ελεύθεροι.

Μετά από αυτήν την άκρως εκπαιδευτική κούρσα, προβληματίστηκα:

Τελικά τι ορίζουμε ως ελευθερία;

Την αυτονομία και το να μην μας καθοδηγεί κανείς (με όποια κριτήρια έχει ένας οδηγός λεωφορείου που σε πάει στον προορισμό σου), ή την συμμετοχή στις σύγχρονες εξελίξεις (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταλήξεις σε μέρος άσχετο από αυτό που περίμενες;).

“Επόμενη στάση: grexit” φωνάζει ο εισπράκτορας.

Οι επιβάτες κοιτάζονται έντρομοι, σηκώνονται από τις θέσεις τους και…..

(συνεχίζεται).

[κείμενο και φωτογραφία:Stama_kal]

6ο Παιδικό Φεστιβάλ ΤΕΕΑΠΗ.

«Μια εβδομάδα ονείρου ...»

Νομίζετε ότι ξεκίνησα την συμμετοχή μου στο 6^ο Παιδικό Φεστιβάλ του Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η ως μεταφορέας όλως τυχαίως;  Είχα στο μυαλό μου να σας κάνω μία ξενάγηση στους κόσμους της παιδικής σκέψης, της δημιουργικότητας και του παραμυθιού. Το ξέρω πως δεν είστε ούτε τεσσάρων ετών, ούτε κούκλες κουκλοθέατρου, ούτε νηπιαγωγοί (τουλάχιστον όχι όλοι), αλλά είστε μαζί μου, οπότε είστε επίτιμοι επισκέπτες! Ξεκινάμε;

Αρχικά ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο. Το Παιδικό Φεστιβάλ του Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η είναι μοναδικό στο είδος του, ξεκίνησε το 2010 και μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει πολλούς καινούριους φίλους, όπως εθελοντές φοιτητές και φοιτήτριες  του Τμήματος αλλά και πολλά παιδιά (ανά τμήμα σχολείου). Φέτος, μεταξύ 2 και 5 Ιουνίου διεξήχθη  το 6^ο παιδικό φεστιβάλ στο Πανεπιστήμιό μας.

 Οι εθελοντές, με την πολύτιμη βοήθεια της οργανωτικής επιτροπής του φεστιβάλ και της υπεύθυνης κυρίας Βασιλικής Ρήγα, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να προετοιμάσουν τον χώρο και για να προσφέρουν στα προνήπια και τα νήπια ψυχαγωγία και μάθηση, μέσα από οργανωμένες δραστηριότητες. Τι δεν τους βλέπετε; Άλλοι καθαρίζουν, άλλοι στολίζουν, άλλοι σημειώνουν, μέχρι να φτάσουν τα παιδιά και να προσηλωθούν σε αυτά και μόνο.

Η Ασημίνα Κατσούδα , η οποία είναι 4 χρόνια στην οργανωτική επιτροπή του φεστιβάλ, μάς περιγράφει την κατάσταση ‘εκ των έσω': «Αξίζει να αναφέρουμε πως το Παιδικό Φεστιβάλ είναι μία δουλειά ενός χρόνου και συμμετέχοντας σε αυτό μαθαίνεις πράγματα που μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις επαγγελματικά.  Η εβδομάδα η οποία διεξάγεται ("Μια εβδομάδα ονείρου" όπως την αποκαλώ ) είναι για όλους εμάς που δουλέψαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα μια διπλή χαρά, διότι βλέπουμε το αποτέλεσμα του κόπου μας και η αξιολόγηση για μας φαίνεται μέσα από τα πρόσωπα και τα χαμόγελα των μικρών αλλά και των μεγάλων.» .

Οι μικροί μας φίλοι και φέτος στόλισαν τον εξωτερικό χώρο στον οποίο γίνεται κάθε χρόνο το φεστιβάλ, όχι μόνο με καλοκαιρινές σημαίες, αλλά κυρίως με φαντασία, ξεγνοιασιά, ήχους και εικόνες. Μπορείς να διακρίνεις τον ενθουσιασμό στα μάτια τους, καθώς σού περιγράφουν τι ζωγράφισαν. Αλλά ας αποχωρήσουμε γιατί συγκινήθηκα.

Αν στρίψετε αριστερά, θα μπορέσετε να δείτε τα Παιχνίδια Τσίρκου, τα Παραδοσιακά Παιχνίδια και τους Ερευνητές των Μαθηματικών. Στα δεξιά σας, είναι η Χώρα των χρωμάτων και το Κουκλοθέατρο. Πιο πάνω βρίσκεται η Αφήγηση Ιστοριών, το «Συμμετέχω και αποφασίζω» και η Διαπολιτισμική Αγωγή. Λίγα ακόμα βήματα και θα δείτε τους Μικρούς Σεφ, τις Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και το μουσικό παιχνίδι. Για κάθε εργαστήριο είναι υπεύθυνος και κάποιος καθηγητής του Τμήματος, ο οποίος έχει εφοδιάσει το φοιτητικό κοινό με τις αναγκαίες δεξιότητες σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Κορδέλες, σημαίες, πανιά και κούκλες, αφίσες, στεφάνια, μπάλες και μπογιές, όλα αυτά, όσο όμορφα και αν είναι, κάθε φορά περιμένουν τα παιδιά για να ζωντανέψουν και να γίνουν ένας παραμυθένιος κόσμος γεμάτος με χρώματα.

Έφτασε όμως το τμήμα που θα συνοδεύσω, γι’ αυτό θα πρέπει να σας αφήσω.

Τα λέμε στο επόμενο Παιδικό Φεστιβάλ, με συμμάχους τα καπέλα, το νερό μας και την καλή μας διάθεση!

Υ.Γ:  Αξίζει να αναφερθεί πως στην γιορτή λήξης, φοιτήριες του Τμήματος, παρουσίασαν το παραμύθι "Ο Τζακ και η φασολιά" σε θεατρική παράσταση, όπου τα παιδιά συμμετείχαν με σχόλια και προτροπές.

"Μαγεία υπάρχει παντού", είπε ο Τζακ και συμφώνησαν μικρά και μεγάλα παιδιά μαζί του.

[Stama_Kal]

"Το Πάρκο της χαράς"

Εγκαινιάζεις το καλοκαίρι με μία βυσσινάδα με ανθρακικό ως «αντίδοτο» σε ένα πολύ ηλιόλουστο μεσημέρι, κρατάς το Up και τα μπερδεμένα ακουστικά στο χέρι, φοράς το σακίδιο στην πλάτη και παίρνεις και τα παιδιά τηλέφωνο να δεις πού είναι, μήπως πάτε μαζί στο μάθημα της Τετάρτης 20 Μαΐου. «Πάμε πρώτα μια βόλτα από το Πάρκο της Ειρήνης» λες. Πριν προλάβεις να κλείσεις το τηλέφωνο, ακούς μουσική, βλέπεις κόσμο να πηγαινοέρχεται και λες «Ωπ, εδώ κάτι συμβαίνει!» .Πλησιάζεις και αντικρίζεις αυτήν την εικόνα:

«Εγώ στην θέση σου δεν θα καθόμουν» θα μού πεις. «Έχεις μάθημα, ανεπρόκοπη.», θα προσθέσεις. Ε, ναι λοιπόν, το ομολογώ, επέλεξα να καθίσω στο γρασίδι (διαβάζοντας κυρία καθηγήτρια! Αν ψεύδομαι να με πιάσει βροχή επιστρέφοντας!).

Και πες πως το απαλό γρασίδι και τα φοιτητικά συγκροτήματα (οι Route69, Φ.Α.Κ.Α., Salto Mortale, Monostyle ,Banda Madara, Celéne, Stones from the Sun, Mr.Filo & the Bloopers, Deadbeat Escapement και Feel In. ) που έδωσαν το μοναδικό τους χρώμα στο Noise me up festival έπεισαν εμένα και εσένα να μείνουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά οι άτιμες οι τύψεις παρέμειναν στο πίσω μέρος του μυαλού μας να μας βασανίζουν. Την λύση στο πρόβλημα αυτό έδωσε η οργάνωση του Πάρκου της Ειρήνης που παρείχε άμεση πρόσβαση σε φαγητά, καφέδες και τραπεζάκια, ώστε το φοιτητικό κοινό να παρακολουθήσει τα δρώμενα με κέφι-και φυσικά μακριά από κάθε είδους ενοχές-καλοκαιριάζει άλλωστε!

Οι ερωτευμένοι, οι συνεπαρμένοι, οι θαμώνες

και εκείνοι που ακόμα περιμένουν τους αργοπορημένους φίλους τους να έρθουν στο γρασίδι,

Ήταν όλοι εκεί! 

Εντάξει, δεν το εννοούσα αυτό για την βροχή!

«Η γοργόνα και το αστέρι»

Μια φορά και έναν καιρό,

Ήταν μια γοργόνα, η Μαρίζα. Ήξερε να κολυμπάει καλύτερα και από το πιο επιδέξιο ψάρι..

Τα πρωινά έπαιζε με τα δελφίνια και τα βράδια μάζευε κοχύλια από τον βυθό.

Βοηθούσε την μητέρα της καθημερινά να μαζεύει φύκια για το μεσημεριανό φαγητό και μια φορά την εβδομάδα ταξίδευε στον μεγάλο ωκεανό για να συναντήσει τις φίλες της που ζούσαν εκεί.

Όπως όλοι έχουμε όνειρα, τα οποία συζητάμε συνήθως με κάποιο αστέρι που μας χαμογελάει από ψηλά, έτσι και η Μαρίζα, όταν έπεφτε ο ήλιος, σκαρφάλωνε στον μεγάλο βράχο και περίμενε να ξεπροβάλλει στον ουρανό το δικό της αστέρι για να μοιραστεί μαζί του τα όνειρά της.

Όταν είχε ξαστεριά, συνομιλούσαν με τις ώρες και έβρισκαν νόημα πλέκοντας νήματα αισιοδοξίας.

Όταν όμως είχε σύννεφα, η Μαρίζα σκοτείνιαζε μαζί με τον ουρανό, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το αστέρι της. Ήταν εκείνο που της έδινε δύναμη να ονειρεύεται..

Φανταζόταν πως μια μέρα θα μπορούσε να χορέψει. Ήταν αδύνατον όμως, δεν υπήρχε τόση πολλή μαγεία στον κόσμο αυτό, για να αποκτήσει πόδια!

Το αστέρι της όμως την έβλεπε που χόρευε. Στα αλήθεια χόρευε!

Έκανε βουτιές και στροβιλιζόταν ανάμεσα στα κύματα. Μπορεί να μην φορούσε εντυπωσιακά παπούτσια και κοντές φούστες, όμως χόρευε, με τον δικό της, μοναδικό τρόπο.

Όσο το αστέρι έλαμπε, τόσο η Μαρίζα γέμιζε με φως, που της έδινε ώθηση να χορεύει, να είναι όπως πάντα ήθελε.

Όταν το αστέρι χανόταν ανάμεσα στα σύννεφα, η μικρή γοργόνα δεν είχε φως, εγκατέλειπε τον βράχο γιατί δεν μπορούσε να στέκεται ακίνητη πάνω του και επέστρεφε στην παλιά, καλή της καθημερινότητα.

Δεν ήταν άσχημο που δεν είχε πόδια, όχι, δεν την έκανε αυτό θλιμμένη. Άλλοι δεν είχαν ούτε ουρά.

Ήταν έτσι γιατί δεν είχε φως. Εκείνο το μαγικό φως που την έκανε να θέλει να ονειρεύεται συνέχεια, να μην ξυπνήσει.

Έρχονται όμως στιγμές που από τα όνειρα ξυπνάμε.

Τότε συνειδητοποιούμε πως για ένα αστέρι αξίζει κανείς να διώξει τα σύννεφα.

Όσο και αν πληγώνεται, περιμένοντας σε έναν βράχο.

Ήρθε η μέρα που η Μαρίζα απέκτησε πόδια.

Χόρευε μέρα νύχτα, όμως κάτι της έλειπε.

Ήταν το φως που της χάριζε εκείνο το αστέρι.

Ήταν πολύ ψηλά για να μπορέσει να το φτάσει, πολύ λαμπερό για να μπορέσει να το αγγίξει.

Τώρα, όνειρό της είναι να γίνει και εκείνη μια μέρα αστέρι.

Να μπορέσει να δώσει φως.

Ίσως, εκεί ψηλά να βρει και το αστέρι που έχασε μία συννεφιασμένη μέρα.

Ίσως, από εκεί κάτω, να την ανακαλύψει κάποιος που ονειρεύεται… Ποιος ξέρει;

Κείμενο και φωτογραφία: Stama_Kal
Ζωγραφιά: Δημήτρης Μ.

How long is forever?

«Ο φούρνος που δεν γκρεμίστηκε»

Μια φορά και έναν καιρό…………

Σε μια πολύβουη μα μικρή πόλη,  όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους όπως στα χωριά, ήταν χτισμένος ένας φούρνος.

Ο φούρναρης  ήταν ο πιο γελαστός άνθρωπος στο χωριό.

Κάθε μέρα, συναντούσε πολύ κόσμο, κόσμο αγχωμένο, κόσμο σκυθρωπό από τις πολλές υποχρεώσεις και πάντα, μα πάντα, τους χάριζε ένα από τα χαμόγελά του.

Το μαγαζί άνοιγε πριν ακόμα ξημερώσει και οι εργατικοί άνθρωποι έπιαναν δουλειά μέχρι αργά το μεσημέρι για να βγάλουν το μεροκάματο και να μπορέσουν να θρέψουν τις οικογένειές τους. Ήταν πολλοί οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον φούρνο, το επάγγελμα αλλά και το κτίριο είχε μεγάλη παράδοση και ήθελαν να την κρατήσουν. Ό,τι έφτιαχναν το έκαναν με μεράκι και αγάπη και το έδιναν στον κόσμο στις καλύτερες τιμές.

Ευτυχώς υπήρχαν και οι άνθρωποι που έρχονταν κάθε μέρα, οι «θαμώνες» όπως τους λέμε, οι οποίοι, αγοράζοντας απλά ένα καρβέλι ψωμί, ένα γλύκισμα ή έναν καφέ, φρόντιζαν το μαγαζί – αν και είχε κινδυνεύσει στο παρελθόν πολλές φορές- να μην κλείσει.

Ο ποδηλάτης με τον καφέ, που ήταν συνέχεια ανήσυχος ότι δεν θα προλάβει, η δασκάλα που είχε πολλά νεύρα και έτρωγε πρωί πρωί ένα τεράστιο σάντουιτς, ο μαθητής που έπαιρνε κουλούρι και έδινε και στον σκύλο του, η μητέρα που έπαιρνε κουλουράκια σοκολάτας στα παιδιά της και ένας πατέρας που κάθε πρωί, στις 7.01 έπαιρνε το ψωμί για να το πάει στην οικογένεια.

Αυτοί ήταν όλοι κι όλοι. Δεν αγόραζαν πολλά, αλλά βοηθούσαν τον μικρό φούρνο να μένει ανοιχτός για χρόνια και φυσικά, με αυτό τον τρόπο έλεγαν «ευχαριστώ» στους δημιουργούς ψωμιού, γλυκισμάτων και καφέ για τον κόπο τους.

Ήταν πια εξάλλου όλοι φίλοι με όλους.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν….

Γιατί μια συννεφιασμένη Δευτέρα, στις 7.01 δεν ήρθε κανείς στον φούρνο. Τα βλέμματα πάγωσαν, η πόρτα παρέμενε κλειστή μέχρι τις 8.01 και οι ερωτήσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή.

«Μα τι δεν του αρέσει στο ψωμί μου;» είπε με παράπονο η Αρχοντούλα –που αδιαμφισβήτητα πια, έκανε το καλύτερο ψωμί στην πόλη. «Αν τον χάσουμε από πελάτη, θα πρέπει να σταματήσω να έρχομαι στην δουλειά με το αυτοκίνητο και να κάνω τόσο δρόμο με τα πόδια! Θα μπούμε όλοι σε πολλά έξοδα..».

Την δεύτερη μέρα, όλοι τον περίμεναν στις 7.01 με κομμένη την ανάσα, αλλά κι πάλι ο πατέρας με τα έξι παιδιά, είχε γίνει άφαντος.

Παρασκευή είχε πάει και κανείς δεν είχε δει τον ψηλόλιγνο άντρα.

Ώσπου, το Σάββατο στις 7 ακριβώς τον είδε ο φούρναρης να πηγαίνει τρέχοντας στο σπίτι του, με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.

«Καλημέρα φίλε μου», είπε ο πατέρας και συνέχισε να τρέχει.

Το χαμόγελο του φούρναρη άρχισε να σβήνει. «Μα γιατί;».

Την Δευτέρα, το ίδιο. Μόνο που αυτή την φορά ο πατέρας κουβαλούσε ένα μεγάλο τσουβάλι γεμάτο με………… μικρά, αφράτα ψωμάκια!

«Ε ως εδώ!» είπε η Αρχοντούλα. «Δεν νοιάζεται για εμάς! Δεν είναι φίλος μας. Σταματήστε να του χαμογελάτε, και να του μιλάτε. Ξέρετε ποια είναι η αλήθεια; Ότι θα ερχόμαστε κάθε πρωί στην δουλειά με τα πόδια. Αν υπάρχει δηλαδή αυτός ο φούρνος και δεν γκρεμιστεί! Γιατί αν δεν υπάρχει κόσμος να αγοράζει τα ψωμιά μας, θα γκρεμιστεί!».

Έτσι κι έγινε. Κάθε πρωί ο πατέρας περνούσε κουβαλώντας τα δικά του ψωμιά στην πλάτη, την ώρα που ο φούρναρης έβαζε το παλιό, πολυαγαπημένο του ψωμί στο ράφι. Πήγαινε να πει καλημέρα, αλλά κανείς δεν τον κοιτούσε. «Ας είναι», σκέφτηκε, «οι φίλοι μου πρέπει να είναι αρκετά απασχολημένοι για να μην προλαβαίνουν να με καλημερίσουν».

Ένα πρωί, ο πατέρας, πέρασε το κατώφλι της πόρτας, στις 7.01.

Στα χέρια του κρατούσε –ξανά- ένα μικρό τσουβάλι.

«Τι θέλεις εδώ;» άρχισε να φωνάζει η Αρχοντούλα με απελπισία.

«Ήρθα να σας δείξω….» άρχισε να λέει ο φτωχός οικογενειάρχης, μα οι φωνές τον έκαναν απότομα να σταματήσει. «Έξω, έξω!».

«Ας είναι», σκέφτηκε. Έκανε δύο βήματα μπροστά, πλησίασε το ράφι, και άφησε σε αυτό, πέντε μικρά καρβέλια ψωμί. «Αυτά, τα έφτιαξα μόνος μου για εσάς» είπε, «το ξέρω πως έχετε ήδη δικό σας ψωμί, αλλά σκέφτηκα να βοηθήσω, επειδή είστε φίλοι μου και σας αγαπώ».

Έκλεισε την πόρτα πίσω του και πήγε να μοιράσει στα παιδιά του το ψωμί και το γάλα τους, πικραμένος είναι η αλήθεια, αφού του έβαλαν τις φωνές στο μαγαζί.

Και τι έφταιγε δηλαδή που δεν μπορούσε πια να είναι θαμώνας;

Η αλήθεια είναι πως ο άτυχος άντρας, είχε χάσει την δουλειά του ένα πρωινό Δευτέρας.

Καταχαρούμενος καθώς είχε αφήσει γάλα και φρέσκο ψωμί στα μικρά παιδιά του, πήγε στο βιβλιοπωλείο όπου εργαζόταν σχεδόν για όλη του την ζωή.

«Σωκράτη, θα κλείσει το μαγαζί.» ,του είπε το αφεντικό του, «έχουμε μείνει με έναν πελάτη. Κανείς δεν διαβάζει βιβλία τώρα πια. Αύριο τα μαζεύω και πάω στην άλλη άκρη της χώρας να ανοίξω ένα μαγαζί με υπολογιστές. Μπορείς να έρθεις αν θέλεις.»

Ήταν όμως αδύνατον. Τα παιδιά πήγαιναν εκεί σχολείο, η γυναίκα του εργαζόταν ως νηπιαγωγός στο σχολείο της γειτονιάς, δεν μπορούσε να της ζητήσει κάτι τέτοιο.

Κάθε πρωί λοιπόν, αποχαιρετούσε τα παιδιά του και τους έταζε γάλα για το μεσημέρι. Για ψωμί, ούτε λόγος. Πήγαινε στα σκαλοπάτια του παλιού τους μαγαζιού και σκεφτόταν..

Αχ, πιο πολύ του έλειπε το ψωμάκι που τόσο τους άρεσε! Ποιος να ήξερε ότι μια μέρα θα έκανε δεύτερες σκέψεις για την αγορά του. Ήταν ένας φτωχός, άνεργος οικογενειάρχης. Έπρεπε να βρει την λύση μόνος του.

Έτσι λοιπόν, άρχισε να προμηθεύεται αλεύρι, μαγιά και αλάτι από τον καλό του ξάδελφο που προσφέρθηκε να τον βοηθήσει, για να φτιάξει ο ίδιος ψωμί, με την προϋπόθεση πως θα του αφήνει ένα μεγάλο καρβέλι κάθε πρωί για τα δικά του παιδιά. Το υπόλοιπο ψωμί μπορούσε να το πάει στα αγαπημένα του πρόσωπα. Έτσι, ήταν όλοι πολύ ευχαριστημένοι.

Δεν ήταν θαμώνας πια και αυτό ίσως να στενοχωρούσε τους φίλους του. Δεν μπορούσε όμως να κάνει και κάτι άλλο.

Το επόμενο πρωί τον περίμενε μια έκπληξη έξω από τον μικρό φούρνο.

«Σε χρειαζόμαστε», είπε ο φούρναρης. «Μήπως έχεις χρόνο και όρεξη για δουλειά;».

«Φυσικά!» απάντησε ο πατέρας. Και κάθε μέρα, στο ράφι, υπήρχαν πια τα καρβέλια του, από αλεύρι, μαγιά και αγάπη. Οι θαμώνες αλλά και οι μη-θαμώνες πολλαπλασιάστηκαν.

Έτσι, σε μια μικρή και πολύβουη πόλη, στεκόταν ο φούρνος που δεν γκρεμίστηκε, χάρη στην αγάπη και την καλοσύνη των ανθρώπων, που, παρά τις δυσκολίες, μαζί βρήκαν τη λύση. 

«Πρώτα κοίτα το πρόσωπο στον καθρέφτη »

Και να πρέπει να αλλάξεις, εγώ θα σού το πω;

«Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν» συνηθίζουν να λένε πολλοί από το είδος μας που, όντας κάπως απόλυτοι, προσπαθούν να φέρουν  την αλλαγή τονίζοντας με λέξεις ότι «είσαι λάθος, πρέπει να κάνεις στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών!».

Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά αν αλλάζουν οι άνθρωποι ή όχι (η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;), γιατί πολύ απλά δεν είμαι ικανή αυτή τη στιγμή να σας γράψω με το στυλό του κάθε ανθρώπου, παρά μόνο με το δικό μου, χιλιοδαγκωμένο bic.

Ούτε να αρχίσω τα φιλοσοφικά ερωτήματα μπορώ, το έκαναν άλλοι πριν από μένα και έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα.

Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να κοιτάξω το πρόσωπο στον καθρέφτη μου. Και εσύ, εκείνο στον δικό σου. Αν δεν έχεις καθρέφτη και η αντανάκλαση στο νερό μας κάνει (άτιμη κρίση!).

Πριν λοιπόν προσπαθήσεις να αλλάξεις οτιδήποτε ή οποιονδήποτε στον κόσμο αυτό, δες τις δικές σου επιδιώξεις, τις δικές σου αντιδράσεις, τις δικές σου τάσεις να αλλάζεις ή να μην αλλάζεις.

Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία στηρίζεται τόσο πολύ στα λόγια, που ξεχνά να καταβάλλει προσπάθεια με τις συμπεριφορές της για να φέρει την όποια αλλαγή.

«Προσπάθησα», είπες κάποτε. Άσε με να κάνω για λίγο τον συνήγορο του διαβόλου και να σε ρωτήσω: Πώς ακριβώς προσπάθησες;

Η τάση μας να επιδιώκουμε να μεταβάλλουμε άτομα, καταστάσεις, ακόμα και σταθερές χρησιμοποιώντας λόγια, μού φέρνει στο μυαλό κάποιον που προσπαθεί να ανοίξει μια πόρτα λέγοντας «Πόρτα άνοιξε!», αντί να απλώσει το χέρι του και να γυρίσει το πόμολο.

Για το πλασματάκι στον καθρέφτη μου, το να αλλάζεις σημαίνει να αλληλεπιδράς με πολλούς διαφορετικούς κόσμους και κάθε φορά να αποκομίζεις κάτι από αυτούς, έτσι ώστε αυτό το «κάτι» να το κάνεις κτήμα σου.

Για να γίνει αυτό, είναι αναγκαίο να ανοίξουν οι κλειστές πόρτες του μυαλού σου και να μπορέσεις να δεις καθαρά.

Μα πώς να ανοίξει μια πόρτα, όταν της φωνάζουν «άνοιξε»;

Μόνο με την συμπεριφορά (ίσως-και-να) αλλάζουν οι άνθρωποι.

Τόσα πρότυπα, τόσα ενδιαφέροντα, τόσες κλίσεις που έχουμε από παιδιά, εμπλουτίζονται ή και αναθεωρούνται μέσα από επεξεργασία και παρατήρηση.

Αν και η προτροπή μπορεί να δράσει και θετικά, δεν είναι αλληλεπίδραση, αποποιείται τις βασικές συντεταγμένες της ζωής μας, άρα ουσιαστικά, εκείνος που θα σού πει τι να κάνεις δρα από κάποια απόσταση.

Αντίθετα, αυτός που θα σού δείξει τον δρόμο, δίνοντάς σου το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, μπορεί να ασκήσει σαφώς μεγαλύτερη επίδραση επάνω σου. Το βλέπεις και στον καθρέφτη σου (οκ, αντανάκλαση) πως κάτι πλέον έχει αλλάξει.

Έχεις δει κάτι καινούριο που ανταποκρίνεται σε όσα σε εκφράζουν και έχεις αποφασίσει πως θες να το αξιοποιήσεις για να υιοθετήσεις μια διαφορετική συνήθεια ή συμπεριφορά.

Και την εκφράζεις, και είσαι καλά με αυτό.

Τώρα οι βασικοί σου άξονες έχουν διευρυνθεί και μπορείς να τους θεωρείς νέο κτήμα σου. Στην επόμενη απόπειρα να μάθεις κάτι καινούριο θα συμπεριληφθούν και αυτοί ως κομμάτι των όσων έχεις δει/ ακούσει/ αισθανθεί.

Και σίγουρα, αυτός που θα σού πει «Άλλαξε!» χωρίς να λάβει υπόψιν αυτόν τον κόσμο, κάνει τρύπες στο νερό.

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αλλάζουν ή όχι, πάντως σίγουρα μαθαίνουν.

Και αυτή η μάθηση προκύπτει από τις πράξεις.

[Stama_Kal].

«Τα πολύχρωμα όνειρά μας..»

Αν μια μέρα χωρίς συννεφιά κοιτάξετε προσεκτικά τον καταγάλανο ουρανό, ίσως μπορέσετε να δείτε τον πολύχρωμο πλανήτη. Όχι, όχι, δεν μιλώ για την Γη. Ούτε καν για τον Άρη ή τον Κρόνο. Είναι ένας πλανήτης διαφορετικός από κάθε άλλο. Όπως και τα πλασματάκια του.

Μια ανοιξιάτικη μέρα σαν και αυτή, γεννήθηκε ένας πλανήτης με πέντε χώρες. Την κόκκινη, την γαλάζια, την μοβ, την πράσινη και την κίτρινη. Οι χώρες αυτές, χωρίζονταν μεταξύ τους με αυτά που ονομάζουμε σύνορα. Έτσι, έβλεπε κανείς από μακριά το κάθε χρώμα να λάμπει και να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.

Στην κάθε χώρα ζούσαν πλασματάκια με το ίδιο χρώμα. Κάθε πρωί τα γαλάζια πλάσματα έτρωγαν το γαλάζιο πρωινό τους, που ήταν όμως ίδιο με το πρωινό που έτρωγαν οι κίτρινοι γείτονές τους, μόνο στο χρώμα διέφερε. Μετά, πήγαιναν βόλτα με το γαλάζιο τους ποδήλατο, όπως ακριβώς και οι κίτρινοι με το κίτρινο ποδήλατό τους, ενώ πιο δίπλα οι κόκκινοι φούσκωναν τις κόκκινες ρόδες τους για να ξεκινήσουν. Όταν οι μοβ κάτοικοι πήγαιναν για τον μεσημεριανό τους ύπνο (αφού φυσικά είχαν φάει το μοβ φαγητό τους!) δεν ήξεραν ότι ακριβώς απέναντι τα πράσινα παιδιά έκαναν ακριβώς την ίδια κίνηση!

Το βράδυ όλοι χόρευαν. Άλλος χόρευε χορούς παραδοσιακούς, άλλος μοντέρνους, άλλος χοροπηδούσε και άλλος έκανε στροφές μέχρι να ζαλιστεί! Έκαναν που λέτε όλοι τα ίδια πράγματα, όμως οι πιο πολλοί έτρεμαν μήπως μπει στην χώρα τους κάποιος με άλλο χρώμα και πάψουν να ξεχωρίζουν! Όταν έβλεπαν έναν επισκέπτη διαφορετικό, τον κοιτούσαν έντονα, και ψιθύριζαν άσχημα λόγια, μέχρι που εκείνος λυπημένος, έφευγε.

Το ίδιο συνέβαινε και με τα βιβλία τους. Όλα τα γράμματα στα γαλάζια βιβλία είχαν το ίδιο χρώμα. Κόκκινα γράμματα στα κόκκινα βιβλία και πάει λέγοντας. Δεν είχε διαβάσει ποτέ κανείς τους πολύχρωμο βιβλίο, όπως εμείς. Δεν ήθελαν να βλέπουν πολύχρωμα βιβλία. Κάποτε λένε πως υπήρχαν, αλλά κάποιοι τα έκαψαν.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το μυστικό.

Μερικά πλασματάκια από όλες τις χώρες, όλα τους παιδιά, ονειρεύονταν έναν πολύχρωμο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς σύνορα.

Έτσι, κάθε απόγευμα, έγραφαν γράμματα, με τους μονόχρωμους μαρκαδόρους τους και τα έκαναν γαλάζια, μοβ, πράσινα, κίτρινα και κόκκινα καραβάκια αντίστοιχα. Τα πετούσαν στον μαγικό άσπρο ποταμό, ο οποίος περνούσε από όλες τις χώρες και κατέληγε στο κέντρο του πλανήτη, στην μαγική πηγή. Εκεί, τα γράμματα συναντιούνταν και δημιουργούσαν πολύχρωμες λέξεις, είχαν ακούσει από τους παλιότερους που θυμούνταν πώς είναι να είσαι παιδί και να διαβάζεις πολύχρωμα βιβλία.

 Ήλπιζαν λοιπόν πως τα χάρτινα καραβάκια τους κατέληγαν στην μαγική πηγή και γίνονταν πολύχρωμα, έτοιμα να μεταφέρουν κάποια μέρα σε όλο τον κόσμο με λέξεις ,τα χρωματιστά όνειρά τους…

Δεν ήξεραν όμως , πως το χαρτί, από την στιγμή που γινόταν καραβάκι και έμπαινε στον ποταμό αποκτούσε μαγικές δυνάμεις!

Οι λέξεις τους, όχι μόνο δεν χάνονταν, αλλά μαζεύονταν όλες μέσα στο μαγικό βιβλίο που επέπλεε στην πηγή. Με αυτόν τον τρόπο γράφονταν πολύχρωμες ιστορίες, για πολλά πολλά χρόνια, ιστορίες που δεν τις είχε διαβάσει ποτέ κανείς, παραμύθια που έλεγαν πως ο πλανήτης θα ήταν καλύτερος αν τα πλασματάκια μάθαιναν να μοιράζονται τα χρώματά τους και να φτιάχνουν ουράνια τόξα, αντί να διώχνουν από την χώρα τους όποιον δεν τους μοιάζει. Αυτό το βιβλίο γράφτηκε από παιδιά, που πίστευαν στα ουράνια τόξα και στα παραμύθια.

Αυτό το βιβλίο έπρεπε να το διαβάσουν όλοι, για να καταλάβουν, πως ωραίο είναι να είμαστε διαφορετικοί για να βάζουμε όλο και πιο πολλά χρώματα στα βιβλία και τις χώρες μας, όχι όλοι ίδιοι και να διώχνουμε τα άλλα χρώματα.

Μια μέρα, εκεί που στην όχθη του ποταμού ονειρεύονταν ένα κίτρινο, ένα κόκκινο, ένα μοβ, ένα πράσινο και ένα γαλάζιο πλάσμα, το καραβάκι τους ήρθε πίσω. Και κάτι έγραφε πάνω…. Με πολύχρωμα γράμματα!

«Μαζευτείτε όλοι στην πηγή, μόλις το ρολόι δείξει 12 ακριβώς!»

Έτσι και έγινε. Τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω απ’ την πηγή και, μόλις ένωσαν τα χέρια τους έγινε κάτι μαγικό! Χρώματα και λέξεις  άρχισαν να βγαίνουν από την πηγή!

Τα χρώματα πέρασαν μέσα από τον ποταμό σε όλες τις χώρες και τις έκαναν πολύχρωμες. Ενώ τα γράμματα μπήκαν σε κάθε βιβλίο, στην γαλάζια, την κόκκινη, την κίτρινη, την μόβ και την πράσινη βιβλιοθήκη, στα βιβλιοπωλεία, στα σπίτια…

Οι κάτοικοι τα διάβασαν και έμαθαν πως είναι καλό να είναι πολύχρωμος όλος ο κόσμος!

Τώρα, όλοι ταίριαζαν με τον πλανήτη, γιατί ο πλανήτης είχε κάθε λογής χρώμα πάνω του!

Και όλοι καταλάβαιναν τα πολύχρωμα γράμματα, γιατί ήταν η γλώσσα της καρδιάς, που τους άφηνε όλους να μιλήσουν και να μοιραστούν τα όνειρά τους.

Έτσι, από εκείνη την ημέρα και μετά, στον πλανήτη αυτό δεν υπήρχαν σύνορα.

Όλοι ξυπνούσαν το πρωί και έτρωγαν το πολύχρωμο πρωινό τους, το κίτρινο και το κόκκινο πλασματάκι αντάλαζαν ποδήλατα και αυτό  είχε πλάκα, γιατί ήταν δύο διαφορετικοί φίλοι με διαφορετικά ποδήλατα, μα με τα ίδια, πολύχρωμα όνειρα. Τα σεντόνια τους τώρα είχαν χρώματα βγαλμένα από τα παραμύθια και τα βράδια όλοι, μα όλοι, χόρευαν σε ένα πολύχρωμο πάρτυ, που το ονόμασαν «πάρτυ του ουράνιου τόξου».

Αν δεν υπήρχαν αυτά τα πλασματάκια που δέχονταν τους διαφορετικούς από αυτούς φίλους τους, δεν θα υπήρχαν σήμερα πολύχρωμοι πλανήτες και ουράνια τόξα, ούτε παραμύθια με πολύχρωμες σελίδες. Θα ήταν όλα ίδια. Και σίγουρα, πολύ πολύ βαρετά.

κείμενο: stama_kal

εικόνα: Δημήτρης Μ.

Γνώση: μια απέραντη θάλασσα

Καθισμένος στα βράχια κοιτούσε τα κύματα. Κάθε απόγευμα, στο ίδιο σημείο. Μα εκείνα δεν ήταν ποτέ τα ίδια. Άλλες φορές απλώνονταν ήσυχα και του μετέφεραν την ηρεμία του ανοιξιάτικου απογεύματος, ενώ άλλες είχαν την δύναμη να μετατρέψουν την οργή του ανέμου σε πείσμα, δύναμη, ακεραιότητα και αυτή την αίσθηση την έπαιρνε μαζί του και την κουβαλούσε μέσα του μέχρι να βραδιάσει.

Η θάλασσα ήταν η παρέα του.

Φανταζόταν ότι κάποια μέρα θα μπορούσε να μετρήσει όλα τα κύματα, μα γνώριζε πολύ καλά πως αυτό ήταν αδύνατον. Γιατί κάθε φορά έβρισκε κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά τα κύματα ήταν διαφορετικά, άλλαζαν, όπως και εκείνος.

Τι και αν κάποιοι ισχυρίζονταν πως τα είχαν μετρήσει όλα; Και μετά το μέτρημα;

Μετά δεν έχει άλλα απογεύματα; Άλλη παρέα; Άλλες αλλαγές;

Δεν ήθελε να απομυθοποιήσει τα κύματα, γιατί του άρεσε να τα βλέπει να αλλάζουν και να αλλάζει μαζί τους. Ήθελε για όλη του την ζωή, να βλέπει πολλά και διαφορετικά τοπία στο απέραντο γαλάζιο του, να σκέφτεται, να παραμιλάει και να δημιουργεί.

Όχι, το ταξίδι αυτό δεν θα τελειώσει εδώ, δεν θα κοροιδέψει ποτέ τον εαυτό του πως τα είδε όλα, έτσι ώστε να σταματήσει να τα γνωρίζει από την αρχή. Να νιώθει από την αρχή.

Να γίνεται άλλος άνθρωπος στην ίδια απέραντη θάλασσα.

«Δώσε το παρόν»

Είναι δικαίωμά σου.

Καταφέρνεις και ξυπνάς στις 8.25 το πρωί για να προλάβεις το λεωφορείο των 8.30. Κατορθώνεις να μπεις στις 8.44 στο τρένο, καθώς έχασες πάλι το λεωφορείο. Στο δρόμο παίρνεις και καφέ. Πας κανονικά στο μάθημά σου και αν είσαι τυχερός και έχει διάλειμμα τρως και πρωινό.

 Αυτό σού συμβαίνει δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, γιατί τις υπόλοιπες σε παίρνει ο ύπνος και τρέχεις να προλάβεις το δεύτερο ημίωρο, χωρίς καφέ ή πρωινό και με κουπ που θυμίζει ροκ σταρ των 80’s.  Εφόσον καταφέρεις να κάνεις καθημερινότητα το πρώτο ενδεχόμενο, θεωρείς των εαυτό σου ενεργό φοιτητή. Αν σού ζητήσουμε να μας εξηγήσεις γιατί, θα απαντήσεις «μα γιατί δεν έχω χάσει- μετά κόπου βεβαίως βεβαίως- κανένα σχεδόν μάθημα». Είσαι όμως;

Είναι δύσκολο να κινητοποιηθείς για το όφελος της σχολής σου σε καθολικό επίπεδο, όταν όλα βαίνουν καλώς. Τι γίνεται ωστόσο όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα, όπως κάποια αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών που επηρεάζει άμεσα εσένα και πολλούς συμφοιτητές σου; Κάνεις κάτι για αυτό, ή απλά εκφράζεις τα παράπονά σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στους φίλους και στην μαμά σου («Μαμά μην ετοιμάζεις ζακέτα, γιατί θα σε δω τον Ιούλιο με τέτοιο πρόγραμμα!»);

Η συμμετοχή στα κοινά της σχολής σου, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά σου. Και εννοώ, 

ανεξαρτήτως κομματοποίησης. Μάζεψε πλειοψηφία, συζητήστε, διοργανώστε Γενικές Συνελεύσεις χωρίς να περιμένετε το εκάστοτε κόμμα να σας οργανώσει και λύστε το πρόβλημα μόνοι σας. Μην πας μπροστά αν δεν το αντέχει ο οργανισμός σου. Να ακούς, να μιλάς και να δίνεις ιδέες. Γιατί αν δεν είσαι εσύ, ο φοιτητής, το επίκεντρο αυτής της σχολής, τότε ποιος είναι;

Διότι το να γκρινιάζεις στο facebook, αγαπητέ ενεργέ φοιτητή δεν είναι λύση. Λύση είναι να προσπαθήσεις να φέρεις την αλλαγή.

Και αυτό πολλές φορές μπορεί να γίνει μόνο με το να δώσεις το παρόν και να μιλήσεις για όσα σε απασχολούν, πρωτίστως με εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με εσένα : τους συμφοιτητές σου. Και πού ξέρεις; Μπορεί να καταλήξετε να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι , ακόμα και για το ξύπνημα στις 8.25.

κείμενο και εικόνα:Stama_Kal

Δηλώνεις αριστερός. Είσαι;

«Και, αν θες οπωσδήποτε να δηλώσεις αριστερός, κάνε μου μια χάρη:

Αυτήν την εφημερίδα, ναι, αυτή που κρατάς.  Άνοιξέ την και διάβασέ την. Και πάρε και δες και την αντίθετη άποψη. Και μετά χτίσε την δική σου.»

«Αυτός αυταρχικός;»

«Αυτός στα νιάτα του δήλωνε αριστερός!».

Σηκώνω το βλέμμα και σταματώ για να σκεφτώ προτού γυρίσω την σελίδα.

Ε,και; Το «δηλώνω» από το «είμαι» απέχει όσο το «Θέλω να πάω στην Κίνα» από το «Παίρνω τα πόδια μου, ανεβαίνω στο αεροπλάνο και πάω στην Κίνα αυτοπροσώπως».

Αν δηλώνεις, έχεις την πρόθεση. Καλή ή κακή, άσε να το κρίνει η ιστορία.

Διακατέχεσαι λοιπόν από όλη την καλή διάθεση να είσαι κάτι.

Και λες «εγώ τώρα είμαι αριστερός».

Φυσικά και το «αριστερά» ή το «δεξιά» δεν δηλώνουν μόνο σε ποιόν δρόμο θα στρίψεις, αλλά και σε ποια πολιτική παράταξη. Είναι γεγονός πως όταν κλίνεις προς μια πολιτική κατεύθυνση, ενστερνίζεσαι κάποιες αρχές, και αν όχι συγκεκριμένες, τότε στο περίπου. Έτσι μπορείς να λες «είμαι περίπου δεξιός/περίπου αριστερός». Με τα χρόνια και την εμπειρία μπορεί πράγματι να γίνεις και κάτι από αυτά.

Ίσως και η ψήφος σου να καθορίζει τελικά προς τα πού στρίβεις. Αρκεί να ξέρεις γιατί ψηφίζεις.

Μπορείς και να ντύνεσαι ανάλογα. Αν θες να είσαι αριστερός με τα όλα σου, καταργείς την γραβάτα, ξεκουμπώνεις λίγο το πουκάμισο και αντί για τσάντα χειρός, χρησιμοποιείς σακίδιο. Η μεταφορά με μηχανή είναι προαιρετική. Και πάνω που ανακατεύεις λίγο το μαλλί, αγοράζεις και μια εφημερίδα αμφιβόλου παρατάξεως έτσι για τα προσχήματα ,εμφανίζεται μπροστά σου ΑΥΤΟΣ.

 Αρχίζεις να χάνεις την ψυχραιμία σου. Του λες τι να κάνει. Δεν σε ακούει. Μα πώς είναι δυνατόν να μην ακούει εσένα, που είσαι αριστερός και τα ξέρεις όλα; Έπειτα, σκας και μία σφαλιάρα γιατί σου καταπάτησε τα δικαιώματα. Και μετά τον χαρακτηρίζεις ως «ξένο», ως «αλλόθρησκο» ως «άτομο με μεγάλο κεφάλι». Θα ήθελες να είχες την πατρίδα σου όλη δική σου. Και το παγκάκι. Και την εφημερίδα. Και το στυλ του αριστερού. Σού ανήκει.

Ο μεγαλύτερος δείκτης ωστόσο του προς τα πού έβγαλες φλας σε ιδεολογικό επίπεδο, είναι η ίδια σου η συμπεριφορά. Αλλάζουν οι εποχές, λες. Χάνεται η εμπιστοσύνη. Δεν έχεις άλλη υπομονή. Μεγαλώνεις. Κάποιος κάποτε είπε πως αριστεροί είναι οι νέοι. Μετά εσύ απλά δηλώνεις. Όμως είσαι;

Θεωρητικά, αριστερός είσαι όταν υιοθετείς ορισμένες δημοκρατικές αρχές.

Και όταν δεν λες συνέχεια «είμαι δημοκρατικός», αλλά κάνεις δημοκρατικές κινήσεις και σκέψεις.

Αλλά να σού πω την αλήθεια μου δεν με νοιάζει αν είσαι αριστερός ή αν λες πως είσαι.

Σημασία έχει ο τρόπος που εκπέμπεις τις αρχές σου απέναντι σε θέματα όπως ο σεβασμός στον άνθρωπο, η αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση, η διατήρηση της ψυχραιμίας και η αποβολή του εγωκεντρισμού.

Ή το πως συμπεριφέρεσαι όταν δεν θα σε δει κανείς, δεν θα σε κρίνει κανείς, θα φύγουν τα προσχήματα και η εικόνα δεν θα έχει πια καμιά σημασία. Όταν θα κληθείς να σκεφτείς συνειδητά για καταστάσεις δύσκολες, όπου το προσωπικό όφελος μπορεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Δημοκρατικός λοιπόν είσαι όταν σε καθημερινή βάση, για καταστάσεις που προβάλλονται αλλά κυρίως για καταστάσεις που δεν φαίνονται στο ευρύ κοινό, μπορείς να καταλάβεις ποιο είναι το καλό για όλους. Ποιο είναι το δίκαιο εν τέλει.

Όταν έχεις όραμα να αλλάξεις τον κόσμο και δεν είσαι στον κόσμο σου, μπορείς να αρχίσεις να πιστεύεις πως έστριψες ελαφρώς προς τα αριστερά.

Και προσπάθησε να μην το διατυμπανίζεις.

Ο καθένας μας κάνει τον προσωπικό του αγώνα και ιδεολογίες γεννιούνται συνεχώς.

Αριστερές ιδεολογίες υπάρχουν μιλιούνια (όπως αντίστοιχα και δεξιές.).

Υπερασπίσου λοιπόν την δική σου .Εμπλούτισέ την ή αναίρεσέ την αν νιώσεις την ανάγκη.

Δεν με νοιάζει τι είσαι, αριστερός ή δεξιός.

 Άνθρωπος είσαι; 

Ανθρώπινα κάνεις την διαφορά;

Και, αν θες οπωσδήποτε να δηλώσεις αριστερός, κάνε μου μια χάρη:

Αυτήν την εφημερίδα, ναι, αυτή που κρατάς.  Άνοιξέ την και διάβασέ την. Και πάρε και δες και την αντίθετη άποψη. Και μετά χτίσε την δική σου.

Συμφώνησε, διαφώνησε, μίλα και άκου.

 Βγάλε πρώτα τις παρωπίδες και μετά το φλας.… δηλωθέντα αριστερέ.

«Περιπλανώμενος αλλά ποτέ πια μόνος»

Αν σας αρέσουν οι βαλίτσες, οι χάρτες, η δημιουργική δουλειά και η καλή παρέα, αυτό το κείμενο γράφτηκε για εσάς!

Με άρωμα καφέ, γεύση κανέλα και πολλές νότες από την αγαπημένη μας Up μουσική ξεκίνησε η σειρά εκδηλώσεων “Εθελοντισμός και Κινητικότητα” με διοργανωτές το Γραφείο Διασύνδεσης Πανεπιστημίου Πατρών, το Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας και τον Κόμβο φοιτητών την Πέμπτη 5 Μαρτίου από τις 12 το μεσημέρι έως και το σούρουπο.

Εκδηλώσεις σε αμφιθέατρο =ατελείωτο μπλα-μπλα, θα σκεφτόταν κάποιος κακόβουλος (μην με κοιτάτε έτσι, δεν είπα «εγώ»). Και όμως, θα ήταν μια άτοπη σκέψη, καθώς επρόκειτο για αλληλεπίδραση μεταξύ νέων ανθρώπων, για γνωριμία με πρωτότυπους τρόπους (αν δεν γνωρίσατε τον «Μπίχλα» χάσατε) και για ουσιαστικό διάλογο πάνω σε θέματα που αφορούν τον κάθε φοιτητή του Π.Π.  Έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, ομάδες όπως το «Πράσινο Πανεπιστήμιο» και «Δότες Μυελού των Οστών» έκαναν την δική τους προσπάθεια προκειμένου οι φοιτητές να ενημερωθούν για σκοπούς ευνοϊκούς όχι μόνο για το Πανεπιστήμιό μας, αλλά και για τον άνθρωπο. Μπαίνοντας στην αίθουσα είδαμε…..

…εθελοντικές ομάδες όπως η ESN,η AIESEC, η BEST, η AEGEE και η EESTEC που έχουν δημιουργηθεί για να συνεισφέρουν στην ομαλή ένταξη των φοιτητών από πολλές χώρες σε διαφορετικά κράτη, με στόχο τις σπουδές, την πρακτική άσκηση, την παρακολούθηση σεμιναρίων και την ψυχαγωγία. Οι εκπρόσωποι των εθελοντών, μας ενημέρωσαν για τις μοναδικές εμπειρίες που είχαν σε χώρες με διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία από τα ελληνικά (όπως Ρουμανία, Ταϊβάν, Κροατία), ενώ φοιτητής από την Αρμενία που κλείνει μία εβδομάδα διαμονής στην Πάτρα μας περιέγραψε με χιούμορ τις ομοιότητες του νέου, υποτίθεται παντελώς διαφορετικού προορισμού με την χώρα του.  

Συζητήσαμε για την σημασία της κινητοποίησης και της αξιοποίησης ευκαιριών, για το πολιτισμικό σοκ και την προσαρμογή, ενώ γνωρίσαμε τι είναι το «Motivation Letter» και με την βοήθεια του Γραφείου Διασύνδεσης Πανεπιστημίου Πατρών, μάθαμε πώς να οργανώνουμε το Ευρωπαϊκό μας Βιογραφικό. Όλα αυτά σε συνεργατικό κλίμα και βιωματικό επίπεδο.

Έξω από την αίθουσα με περίμεναν πια η πανσέληνος της Πέμπτης, οι χαρούμενοι ρυθμοί του 90.4 και αρκετό υλικό για να μελετήσω στο σπίτι, ή….. σε κάποιο σοκάκι της Γαλλίας/Σερβίας/Ισπανίας/Τουρκίας! Λες;

[κείμενο και φωτογραφία: Stama_Kal]