Καθισμένος στα βράχια κοιτούσε τα κύματα. Κάθε απόγευμα, στο ίδιο σημείο. Μα εκείνα δεν ήταν ποτέ τα ίδια. Άλλες φορές απλώνονταν ήσυχα και του μετέφεραν την ηρεμία του ανοιξιάτικου απογεύματος, ενώ άλλες είχαν την δύναμη να μετατρέψουν την οργή του ανέμου σε πείσμα, δύναμη, ακεραιότητα και αυτή την αίσθηση την έπαιρνε μαζί του και την κουβαλούσε μέσα του μέχρι να βραδιάσει.
Η θάλασσα ήταν η παρέα του.
Φανταζόταν ότι κάποια μέρα θα μπορούσε να μετρήσει όλα τα κύματα, μα γνώριζε πολύ καλά πως αυτό ήταν αδύνατον. Γιατί κάθε φορά έβρισκε κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά τα κύματα ήταν διαφορετικά, άλλαζαν, όπως και εκείνος.
Τι και αν κάποιοι ισχυρίζονταν πως τα είχαν μετρήσει όλα; Και μετά το μέτρημα;
Μετά δεν έχει άλλα απογεύματα; Άλλη παρέα; Άλλες αλλαγές;
Δεν ήθελε να απομυθοποιήσει τα κύματα, γιατί του άρεσε να τα βλέπει να αλλάζουν και να αλλάζει μαζί τους. Ήθελε για όλη του την ζωή, να βλέπει πολλά και διαφορετικά τοπία στο απέραντο γαλάζιο του, να σκέφτεται, να παραμιλάει και να δημιουργεί.
Όχι, το ταξίδι αυτό δεν θα τελειώσει εδώ, δεν θα κοροιδέψει ποτέ τον εαυτό του πως τα είδε όλα, έτσι ώστε να σταματήσει να τα γνωρίζει από την αρχή. Να νιώθει από την αρχή.
Να γίνεται άλλος άνθρωπος στην ίδια απέραντη θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου