«Η γοργόνα και το αστέρι»

Μια φορά και έναν καιρό,

Ήταν μια γοργόνα, η Μαρίζα. Ήξερε να κολυμπάει καλύτερα και από το πιο επιδέξιο ψάρι..

Τα πρωινά έπαιζε με τα δελφίνια και τα βράδια μάζευε κοχύλια από τον βυθό.

Βοηθούσε την μητέρα της καθημερινά να μαζεύει φύκια για το μεσημεριανό φαγητό και μια φορά την εβδομάδα ταξίδευε στον μεγάλο ωκεανό για να συναντήσει τις φίλες της που ζούσαν εκεί.

Όπως όλοι έχουμε όνειρα, τα οποία συζητάμε συνήθως με κάποιο αστέρι που μας χαμογελάει από ψηλά, έτσι και η Μαρίζα, όταν έπεφτε ο ήλιος, σκαρφάλωνε στον μεγάλο βράχο και περίμενε να ξεπροβάλλει στον ουρανό το δικό της αστέρι για να μοιραστεί μαζί του τα όνειρά της.

Όταν είχε ξαστεριά, συνομιλούσαν με τις ώρες και έβρισκαν νόημα πλέκοντας νήματα αισιοδοξίας.

Όταν όμως είχε σύννεφα, η Μαρίζα σκοτείνιαζε μαζί με τον ουρανό, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το αστέρι της. Ήταν εκείνο που της έδινε δύναμη να ονειρεύεται..

Φανταζόταν πως μια μέρα θα μπορούσε να χορέψει. Ήταν αδύνατον όμως, δεν υπήρχε τόση πολλή μαγεία στον κόσμο αυτό, για να αποκτήσει πόδια!

Το αστέρι της όμως την έβλεπε που χόρευε. Στα αλήθεια χόρευε!

Έκανε βουτιές και στροβιλιζόταν ανάμεσα στα κύματα. Μπορεί να μην φορούσε εντυπωσιακά παπούτσια και κοντές φούστες, όμως χόρευε, με τον δικό της, μοναδικό τρόπο.

Όσο το αστέρι έλαμπε, τόσο η Μαρίζα γέμιζε με φως, που της έδινε ώθηση να χορεύει, να είναι όπως πάντα ήθελε.

Όταν το αστέρι χανόταν ανάμεσα στα σύννεφα, η μικρή γοργόνα δεν είχε φως, εγκατέλειπε τον βράχο γιατί δεν μπορούσε να στέκεται ακίνητη πάνω του και επέστρεφε στην παλιά, καλή της καθημερινότητα.

Δεν ήταν άσχημο που δεν είχε πόδια, όχι, δεν την έκανε αυτό θλιμμένη. Άλλοι δεν είχαν ούτε ουρά.

Ήταν έτσι γιατί δεν είχε φως. Εκείνο το μαγικό φως που την έκανε να θέλει να ονειρεύεται συνέχεια, να μην ξυπνήσει.

Έρχονται όμως στιγμές που από τα όνειρα ξυπνάμε.

Τότε συνειδητοποιούμε πως για ένα αστέρι αξίζει κανείς να διώξει τα σύννεφα.

Όσο και αν πληγώνεται, περιμένοντας σε έναν βράχο.

Ήρθε η μέρα που η Μαρίζα απέκτησε πόδια.

Χόρευε μέρα νύχτα, όμως κάτι της έλειπε.

Ήταν το φως που της χάριζε εκείνο το αστέρι.

Ήταν πολύ ψηλά για να μπορέσει να το φτάσει, πολύ λαμπερό για να μπορέσει να το αγγίξει.

Τώρα, όνειρό της είναι να γίνει και εκείνη μια μέρα αστέρι.

Να μπορέσει να δώσει φως.

Ίσως, εκεί ψηλά να βρει και το αστέρι που έχασε μία συννεφιασμένη μέρα.

Ίσως, από εκεί κάτω, να την ανακαλύψει κάποιος που ονειρεύεται… Ποιος ξέρει;

Κείμενο και φωτογραφία: Stama_Kal
Ζωγραφιά: Δημήτρης Μ.