Όταν ακούς για ένα συμβάν που έχει να κάνει με κρίση του ανθρωπισμού και με παράλληλη προσπάθεια ανάκτησης της έννοιας έμπρακτα, ξυπνούν τα πολιτικά ένστικτα και σχολιάζεις ανάλογα με τα δικά σου κριτήρια και βιώματα, ως ενημερωμένος πολίτης του κόσμου.
Εξετάζεις τις κοινωνικές παραμέτρους και τα συμφέροντα, τα πόσα έχεις να κερδίσεις ή να χάσεις σε εθνικό επίπεδο και η Τεχνολογία είναι σύμμαχός σου για παράθεση των ιδεών σου σε σχέση με το εκάστοτε θέμα.
Άλλοι γράφουν σχόλια υπέρ της κινητοποίησης για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που την χρειάζονται, ανεξαρτήτως εθνικής , θρησκευτικής, πολιτισμικής ταυτότητας.
Άλλοι, πάλι, μιλούν για την κρίση που έχει ξεκινήσει τα ταλαιπωρεί πολύ κόσμο, μεταξύ των οποίων οι μετανάστες, καθώς παίζονται οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα πίσω από την ύπαρξη δυστυχημάτων ή ατυχημάτων.
Υπάρχουν και κάποιοι που σχολιάζουν υπέρ της εθνικής αυτονομίας και της ουδέτερης στάσης. Οποίος δημιούργησε το πρόβλημα ας το λύσει, εμείς γιατί;
Σε κάθε περίπτωση, παρατηρείς τις εξελίξεις αποστασιοποιημένα, είτε λόγω γεωγραφικής απόστασης από την περιοχή στην οποία το ναυάγιο (ή οποιοδήποτε άλλο συμβάν τέτοιου είδους) έλαβε χώρα, είτε λόγω του ότι δεν εκδηλώνεις ενδιαφέρον για όποιον μπήκε σε ένα τέτοιο καράβι, γιατί μπορεί και να θεωρείς ότι φέρει ευθύνη που επιβιβάστηκε σε ένα σκάφος με προορισμό τα ύδατα (και την στεριά) μιας χώρας που δεν έχει περιθώρια να φροντίσει κανέναν που ζει εντός της.
Μπορεί να έχεις και δίκιο, γιατί, εν τέλει, όλοι όσοι φτάνουν εδώ, πιθανότατα δεν έχουν ευκαιρίες και, αν προσπαθήσουν να διαφύγουν στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν περιθώρια.
Αυτό που καλείται η χώρα φιλοξενίας να κάνει (εν προκειμένω, η Ελλάδα) είναι να δώσει στους ανθρώπους που θέλουν να μεταναστεύσουν για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, τα απαραίτητα νομικά έγγραφα ώστε να μετακινηθούν νόμιμα σε χώρες όπου η παγκοσμιοποίηση είναι θεωρητικά και πρακτικά αποδεκτή και οι άνθρωποι ζουν εκεί ελεύθεροι από προκαταλήψεις και ρατσισμό σε ένα σημαντικό ποσοστό (βλέπε Λονδίνο).
Τα πράγματα στην πράξη δεν είναι πάντα έτσι και το ζήτημα του ανθρωπισμού και της αντίστοιχης βοήθειας στα ελληνικά εδάφη και ύδατα είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν μπορεί να αποβληθεί ή να αγνοηθεί, όπως πολλά άλλα, σε εποχές κρίσης.
Το ποια θα είναι η πολιτική στρατηγική σε μια τέτοια περίπτωση, θα κριθεί από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Προτεραιότητα, στην φάση αυτή, έχει η διάσωση των ζωών, είτε αυτές είναι ανθρώπινες είτε αφορούν για παράδειγμα το σκυλάκι που μπορεί να ταξίδευε μαζί με τους επιβάτες.
Η διαχείριση μίας κρίσης γίνεται, συνήθως, με απόδοση δικαιοσύνης και για την δικαιοσύνη είναι υπεύθυνοι οι αντίστοιχοι αρμόδιοι, τους οποίους, ας μην ξεχνάμε, πως ο λαός εξέλεξε έμμεσα ή άμεσα.
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ.
Καλή η ενημέρωση, ακόμα καλύτερη η άποψη, αλλά ας μην παραβλέπουμε και την κριτική σκέψη που μπορεί κάλλιστα να μας οδηγήσει σε μια μέση προσέγγιση και όχι στα άκρα, στα οποία συνήθως απευθυνόμαστε οδηγούμενοι στην αβεβαιότητα του φανατισμού και της απόλυτης κομματοποίησης.
Που πήγαν ο ανθρωπισμός και το αίσθημα του δικαίου;
Ίσως να ήταν προσοδοφόρο το να σχολιάζαμε, σε επίπεδο ευρωπαϊκής Ένωσης, πως μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα τέτοιο θέμα.
Όσο για τον ανθρωπισμό, φαίνεται τόσο από τις πράξεις, όσο και από τις απόψεις μας.
Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου