Γνώση: μια απέραντη θάλασσα

Καθισμένος στα βράχια κοιτούσε τα κύματα. Κάθε απόγευμα, στο ίδιο σημείο. Μα εκείνα δεν ήταν ποτέ τα ίδια. Άλλες φορές απλώνονταν ήσυχα και του μετέφεραν την ηρεμία του ανοιξιάτικου απογεύματος, ενώ άλλες είχαν την δύναμη να μετατρέψουν την οργή του ανέμου σε πείσμα, δύναμη, ακεραιότητα και αυτή την αίσθηση την έπαιρνε μαζί του και την κουβαλούσε μέσα του μέχρι να βραδιάσει.

Η θάλασσα ήταν η παρέα του.

Φανταζόταν ότι κάποια μέρα θα μπορούσε να μετρήσει όλα τα κύματα, μα γνώριζε πολύ καλά πως αυτό ήταν αδύνατον. Γιατί κάθε φορά έβρισκε κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά τα κύματα ήταν διαφορετικά, άλλαζαν, όπως και εκείνος.

Τι και αν κάποιοι ισχυρίζονταν πως τα είχαν μετρήσει όλα; Και μετά το μέτρημα;

Μετά δεν έχει άλλα απογεύματα; Άλλη παρέα; Άλλες αλλαγές;

Δεν ήθελε να απομυθοποιήσει τα κύματα, γιατί του άρεσε να τα βλέπει να αλλάζουν και να αλλάζει μαζί τους. Ήθελε για όλη του την ζωή, να βλέπει πολλά και διαφορετικά τοπία στο απέραντο γαλάζιο του, να σκέφτεται, να παραμιλάει και να δημιουργεί.

Όχι, το ταξίδι αυτό δεν θα τελειώσει εδώ, δεν θα κοροιδέψει ποτέ τον εαυτό του πως τα είδε όλα, έτσι ώστε να σταματήσει να τα γνωρίζει από την αρχή. Να νιώθει από την αρχή.

Να γίνεται άλλος άνθρωπος στην ίδια απέραντη θάλασσα.

«Δώσε το παρόν»

Είναι δικαίωμά σου.

Καταφέρνεις και ξυπνάς στις 8.25 το πρωί για να προλάβεις το λεωφορείο των 8.30. Κατορθώνεις να μπεις στις 8.44 στο τρένο, καθώς έχασες πάλι το λεωφορείο. Στο δρόμο παίρνεις και καφέ. Πας κανονικά στο μάθημά σου και αν είσαι τυχερός και έχει διάλειμμα τρως και πρωινό.

 Αυτό σού συμβαίνει δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, γιατί τις υπόλοιπες σε παίρνει ο ύπνος και τρέχεις να προλάβεις το δεύτερο ημίωρο, χωρίς καφέ ή πρωινό και με κουπ που θυμίζει ροκ σταρ των 80’s.  Εφόσον καταφέρεις να κάνεις καθημερινότητα το πρώτο ενδεχόμενο, θεωρείς των εαυτό σου ενεργό φοιτητή. Αν σού ζητήσουμε να μας εξηγήσεις γιατί, θα απαντήσεις «μα γιατί δεν έχω χάσει- μετά κόπου βεβαίως βεβαίως- κανένα σχεδόν μάθημα». Είσαι όμως;

Είναι δύσκολο να κινητοποιηθείς για το όφελος της σχολής σου σε καθολικό επίπεδο, όταν όλα βαίνουν καλώς. Τι γίνεται ωστόσο όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα, όπως κάποια αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών που επηρεάζει άμεσα εσένα και πολλούς συμφοιτητές σου; Κάνεις κάτι για αυτό, ή απλά εκφράζεις τα παράπονά σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στους φίλους και στην μαμά σου («Μαμά μην ετοιμάζεις ζακέτα, γιατί θα σε δω τον Ιούλιο με τέτοιο πρόγραμμα!»);

Η συμμετοχή στα κοινά της σχολής σου, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά σου. Και εννοώ, 

ανεξαρτήτως κομματοποίησης. Μάζεψε πλειοψηφία, συζητήστε, διοργανώστε Γενικές Συνελεύσεις χωρίς να περιμένετε το εκάστοτε κόμμα να σας οργανώσει και λύστε το πρόβλημα μόνοι σας. Μην πας μπροστά αν δεν το αντέχει ο οργανισμός σου. Να ακούς, να μιλάς και να δίνεις ιδέες. Γιατί αν δεν είσαι εσύ, ο φοιτητής, το επίκεντρο αυτής της σχολής, τότε ποιος είναι;

Διότι το να γκρινιάζεις στο facebook, αγαπητέ ενεργέ φοιτητή δεν είναι λύση. Λύση είναι να προσπαθήσεις να φέρεις την αλλαγή.

Και αυτό πολλές φορές μπορεί να γίνει μόνο με το να δώσεις το παρόν και να μιλήσεις για όσα σε απασχολούν, πρωτίστως με εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με εσένα : τους συμφοιτητές σου. Και πού ξέρεις; Μπορεί να καταλήξετε να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι , ακόμα και για το ξύπνημα στις 8.25.

κείμενο και εικόνα:Stama_Kal

Δηλώνεις αριστερός. Είσαι;

«Και, αν θες οπωσδήποτε να δηλώσεις αριστερός, κάνε μου μια χάρη:

Αυτήν την εφημερίδα, ναι, αυτή που κρατάς.  Άνοιξέ την και διάβασέ την. Και πάρε και δες και την αντίθετη άποψη. Και μετά χτίσε την δική σου.»

«Αυτός αυταρχικός;»

«Αυτός στα νιάτα του δήλωνε αριστερός!».

Σηκώνω το βλέμμα και σταματώ για να σκεφτώ προτού γυρίσω την σελίδα.

Ε,και; Το «δηλώνω» από το «είμαι» απέχει όσο το «Θέλω να πάω στην Κίνα» από το «Παίρνω τα πόδια μου, ανεβαίνω στο αεροπλάνο και πάω στην Κίνα αυτοπροσώπως».

Αν δηλώνεις, έχεις την πρόθεση. Καλή ή κακή, άσε να το κρίνει η ιστορία.

Διακατέχεσαι λοιπόν από όλη την καλή διάθεση να είσαι κάτι.

Και λες «εγώ τώρα είμαι αριστερός».

Φυσικά και το «αριστερά» ή το «δεξιά» δεν δηλώνουν μόνο σε ποιόν δρόμο θα στρίψεις, αλλά και σε ποια πολιτική παράταξη. Είναι γεγονός πως όταν κλίνεις προς μια πολιτική κατεύθυνση, ενστερνίζεσαι κάποιες αρχές, και αν όχι συγκεκριμένες, τότε στο περίπου. Έτσι μπορείς να λες «είμαι περίπου δεξιός/περίπου αριστερός». Με τα χρόνια και την εμπειρία μπορεί πράγματι να γίνεις και κάτι από αυτά.

Ίσως και η ψήφος σου να καθορίζει τελικά προς τα πού στρίβεις. Αρκεί να ξέρεις γιατί ψηφίζεις.

Μπορείς και να ντύνεσαι ανάλογα. Αν θες να είσαι αριστερός με τα όλα σου, καταργείς την γραβάτα, ξεκουμπώνεις λίγο το πουκάμισο και αντί για τσάντα χειρός, χρησιμοποιείς σακίδιο. Η μεταφορά με μηχανή είναι προαιρετική. Και πάνω που ανακατεύεις λίγο το μαλλί, αγοράζεις και μια εφημερίδα αμφιβόλου παρατάξεως έτσι για τα προσχήματα ,εμφανίζεται μπροστά σου ΑΥΤΟΣ.

 Αρχίζεις να χάνεις την ψυχραιμία σου. Του λες τι να κάνει. Δεν σε ακούει. Μα πώς είναι δυνατόν να μην ακούει εσένα, που είσαι αριστερός και τα ξέρεις όλα; Έπειτα, σκας και μία σφαλιάρα γιατί σου καταπάτησε τα δικαιώματα. Και μετά τον χαρακτηρίζεις ως «ξένο», ως «αλλόθρησκο» ως «άτομο με μεγάλο κεφάλι». Θα ήθελες να είχες την πατρίδα σου όλη δική σου. Και το παγκάκι. Και την εφημερίδα. Και το στυλ του αριστερού. Σού ανήκει.

Ο μεγαλύτερος δείκτης ωστόσο του προς τα πού έβγαλες φλας σε ιδεολογικό επίπεδο, είναι η ίδια σου η συμπεριφορά. Αλλάζουν οι εποχές, λες. Χάνεται η εμπιστοσύνη. Δεν έχεις άλλη υπομονή. Μεγαλώνεις. Κάποιος κάποτε είπε πως αριστεροί είναι οι νέοι. Μετά εσύ απλά δηλώνεις. Όμως είσαι;

Θεωρητικά, αριστερός είσαι όταν υιοθετείς ορισμένες δημοκρατικές αρχές.

Και όταν δεν λες συνέχεια «είμαι δημοκρατικός», αλλά κάνεις δημοκρατικές κινήσεις και σκέψεις.

Αλλά να σού πω την αλήθεια μου δεν με νοιάζει αν είσαι αριστερός ή αν λες πως είσαι.

Σημασία έχει ο τρόπος που εκπέμπεις τις αρχές σου απέναντι σε θέματα όπως ο σεβασμός στον άνθρωπο, η αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση, η διατήρηση της ψυχραιμίας και η αποβολή του εγωκεντρισμού.

Ή το πως συμπεριφέρεσαι όταν δεν θα σε δει κανείς, δεν θα σε κρίνει κανείς, θα φύγουν τα προσχήματα και η εικόνα δεν θα έχει πια καμιά σημασία. Όταν θα κληθείς να σκεφτείς συνειδητά για καταστάσεις δύσκολες, όπου το προσωπικό όφελος μπορεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Δημοκρατικός λοιπόν είσαι όταν σε καθημερινή βάση, για καταστάσεις που προβάλλονται αλλά κυρίως για καταστάσεις που δεν φαίνονται στο ευρύ κοινό, μπορείς να καταλάβεις ποιο είναι το καλό για όλους. Ποιο είναι το δίκαιο εν τέλει.

Όταν έχεις όραμα να αλλάξεις τον κόσμο και δεν είσαι στον κόσμο σου, μπορείς να αρχίσεις να πιστεύεις πως έστριψες ελαφρώς προς τα αριστερά.

Και προσπάθησε να μην το διατυμπανίζεις.

Ο καθένας μας κάνει τον προσωπικό του αγώνα και ιδεολογίες γεννιούνται συνεχώς.

Αριστερές ιδεολογίες υπάρχουν μιλιούνια (όπως αντίστοιχα και δεξιές.).

Υπερασπίσου λοιπόν την δική σου .Εμπλούτισέ την ή αναίρεσέ την αν νιώσεις την ανάγκη.

Δεν με νοιάζει τι είσαι, αριστερός ή δεξιός.

 Άνθρωπος είσαι; 

Ανθρώπινα κάνεις την διαφορά;

Και, αν θες οπωσδήποτε να δηλώσεις αριστερός, κάνε μου μια χάρη:

Αυτήν την εφημερίδα, ναι, αυτή που κρατάς.  Άνοιξέ την και διάβασέ την. Και πάρε και δες και την αντίθετη άποψη. Και μετά χτίσε την δική σου.

Συμφώνησε, διαφώνησε, μίλα και άκου.

 Βγάλε πρώτα τις παρωπίδες και μετά το φλας.… δηλωθέντα αριστερέ.

«Περιπλανώμενος αλλά ποτέ πια μόνος»

Αν σας αρέσουν οι βαλίτσες, οι χάρτες, η δημιουργική δουλειά και η καλή παρέα, αυτό το κείμενο γράφτηκε για εσάς!

Με άρωμα καφέ, γεύση κανέλα και πολλές νότες από την αγαπημένη μας Up μουσική ξεκίνησε η σειρά εκδηλώσεων “Εθελοντισμός και Κινητικότητα” με διοργανωτές το Γραφείο Διασύνδεσης Πανεπιστημίου Πατρών, το Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας και τον Κόμβο φοιτητών την Πέμπτη 5 Μαρτίου από τις 12 το μεσημέρι έως και το σούρουπο.

Εκδηλώσεις σε αμφιθέατρο =ατελείωτο μπλα-μπλα, θα σκεφτόταν κάποιος κακόβουλος (μην με κοιτάτε έτσι, δεν είπα «εγώ»). Και όμως, θα ήταν μια άτοπη σκέψη, καθώς επρόκειτο για αλληλεπίδραση μεταξύ νέων ανθρώπων, για γνωριμία με πρωτότυπους τρόπους (αν δεν γνωρίσατε τον «Μπίχλα» χάσατε) και για ουσιαστικό διάλογο πάνω σε θέματα που αφορούν τον κάθε φοιτητή του Π.Π.  Έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, ομάδες όπως το «Πράσινο Πανεπιστήμιο» και «Δότες Μυελού των Οστών» έκαναν την δική τους προσπάθεια προκειμένου οι φοιτητές να ενημερωθούν για σκοπούς ευνοϊκούς όχι μόνο για το Πανεπιστήμιό μας, αλλά και για τον άνθρωπο. Μπαίνοντας στην αίθουσα είδαμε…..

…εθελοντικές ομάδες όπως η ESN,η AIESEC, η BEST, η AEGEE και η EESTEC που έχουν δημιουργηθεί για να συνεισφέρουν στην ομαλή ένταξη των φοιτητών από πολλές χώρες σε διαφορετικά κράτη, με στόχο τις σπουδές, την πρακτική άσκηση, την παρακολούθηση σεμιναρίων και την ψυχαγωγία. Οι εκπρόσωποι των εθελοντών, μας ενημέρωσαν για τις μοναδικές εμπειρίες που είχαν σε χώρες με διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία από τα ελληνικά (όπως Ρουμανία, Ταϊβάν, Κροατία), ενώ φοιτητής από την Αρμενία που κλείνει μία εβδομάδα διαμονής στην Πάτρα μας περιέγραψε με χιούμορ τις ομοιότητες του νέου, υποτίθεται παντελώς διαφορετικού προορισμού με την χώρα του.  

Συζητήσαμε για την σημασία της κινητοποίησης και της αξιοποίησης ευκαιριών, για το πολιτισμικό σοκ και την προσαρμογή, ενώ γνωρίσαμε τι είναι το «Motivation Letter» και με την βοήθεια του Γραφείου Διασύνδεσης Πανεπιστημίου Πατρών, μάθαμε πώς να οργανώνουμε το Ευρωπαϊκό μας Βιογραφικό. Όλα αυτά σε συνεργατικό κλίμα και βιωματικό επίπεδο.

Έξω από την αίθουσα με περίμεναν πια η πανσέληνος της Πέμπτης, οι χαρούμενοι ρυθμοί του 90.4 και αρκετό υλικό για να μελετήσω στο σπίτι, ή….. σε κάποιο σοκάκι της Γαλλίας/Σερβίας/Ισπανίας/Τουρκίας! Λες;

[κείμενο και φωτογραφία: Stama_Kal]

Ντροπή.

Ντροπή μου που κοιτάζω αυτά τα τρομαγμένα μάτια θεωρώντας πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω να γίνουν ευτυχισμένα.

Ντροπή σου που έκανες ένα παιδί να φοβάται τόσο πολύ.

Ντροπή του που ξεσπάει στον άμαχο πληθυσμό με αυτόν τον τραγικό τρόπο.

Ντροπή της που δεν παρέχει εκπαίδευση, υγεία, ασφάλεια και μια αγκαλιά σε ό,τι έχει απομείνει για να μάς υπενθυμίζει την ανθρώπινη φύση μας, στα παιδιά.

Ντροπή τους που τα δίνουν όλα για το χρήμα.

Ντροπη σας που δεν μάθατε να ζείτε με απλότητα και να σέβεστε.

Ντροπη μας που δεν δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για τους μελλοντικούς κατοίκους αυτής της Γης. Για τα παιδιά.

Ντροπη μας.

"Τί άλλο θες;Άσε με να ζήσω" φωνάζουν τα μάτια του στην ησυχία του έρημου τοπίου.
Ας τον αφήσουμε λοιπόν να ζήσει!