«Δυο νέοι συζητούν.»

Πότε τελικά είμαστε ελεύθεροι;

Μέσα στα λεωφορεία έχω περάσει την μισή ζωή μου. Αρχικά, ψάχνεις να βρεις θέση- αν υπάρχει θέση. Μετά, βεβαιώνεσαι πως δεν είναι όρθιος κάποιος ηλικιωμένος όσο εσύ ψάχνεις τα ακουστικά σου για να αρχίσεις να ακούς μουσική και να σταματήσει να σε ενοχλεί αυτό το βουητό. Η φοιτήτρια που ξενύχτησε και δεν έχει καμία διάθεση να πάει για μάθημα, ο ερωτευμένος που δεν ξέρει τι να κάνει για να διεκδικήσει κάποια άλλη φοιτήτρια, ο εισπράκτορας που φωνάζει λες και δεν τον ακούμε (ακούστε βρε παιδιά και με ξεκούφανε!), ο οδηγός που βρίζει κάποιον άλλον οδηγό που πέρασε με stop.

Σήμερα λοιπόν, ξέχασα τα ακουστικά μου.

Και- περιέργως- άκουγα μόνο δύο φωνές. Τις φωνές δύο νέων ανθρώπων που –σε αντίθεση με τις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση- ήξεραν να κάνουν διάλογο. Ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να μού τύχει μέσα στο λεωφορείο.

Μεν: Είναι πολύ σημαντικό να μείνουμε στην Ευρώπη, δεν θα λειτουργήσει η οικονομία διαφορετικά. Αν γυρίσουμε στην δραχμή και προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, θα είμαστε υπόδουλοι όπως παλιά, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Δε:  Τι λες; Θα πάρεις να καλλιεργήσεις σε ένα χωράφι και μια χαρά ελεύθερος θα είσαι. Ενώ αν μείνεις, θα κινούν τα νήματα οι Ευρωπαίοι, τότε δεν θα είσαι ελεύθερος.

Μεν: Αν προσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτόνομα, δεν θα έχουμε εισαγωγές και εξαγωγές, θα πρέπει να έχουμε δική μας παραγωγή. Θα έχουμε; Πολλά  νέα μυαλά της χώρας έχουν φύγει για το εξωτερικό.

Δε: Αυτό θα πει ελευθερία όμως, να είσαι αυτόνομος.

Μεν: Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα σήμερα, δεν ωφελεί αυτό. Χρειαζόμαστε τις συναλλαγές με το εξωτερικό, χρειαζόμαστε και παραγωγή. Η Ευρώπη μπορεί να μας βοηθήσει αλλά μάλλον δεν θέλει. Ελεύθεροι θα είμαστε όταν θα μπορούμε να συμμετέχουμε στις νέες εξελίξεις, όχι όντας απομονωμένοι.

Δε: Ελεύθεροι θα είμαστε όταν δεν θα είμαστε υπόδουλοι, όταν θα μπορούμε να είμαστε αυτόνομοι και να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, όπως τόσες άλλες χώρες. Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε.

Μεν: Ποιος σού το εγγυάται αυτό;

Δε: Κανείς, αυτό πιστεύω όμως. Συμφωνώ για αυτό που λες με τις εξαγωγές και την οικονομία, ωστόσο δεν θέλουν να μας βοηθήσουν, τίθενται άλλα συμφέροντα.

Μεν: Άρα η λύση είναι να έχουμε καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους ευρωπαίους για να έχουμε ευκαιρίες και ένα έναυσμα και να αποκτήσουμε σταδιακά παραγωγή, μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Δε: Αλλιώς, σε περίπτωση που θέσουν δικούς τους όρους, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Μεν: Ούτε με grexit θα είμαστε ελεύθεροι.

Μετά από αυτήν την άκρως εκπαιδευτική κούρσα, προβληματίστηκα:

Τελικά τι ορίζουμε ως ελευθερία;

Την αυτονομία και το να μην μας καθοδηγεί κανείς (με όποια κριτήρια έχει ένας οδηγός λεωφορείου που σε πάει στον προορισμό σου), ή την συμμετοχή στις σύγχρονες εξελίξεις (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταλήξεις σε μέρος άσχετο από αυτό που περίμενες;).

“Επόμενη στάση: grexit” φωνάζει ο εισπράκτορας.

Οι επιβάτες κοιτάζονται έντρομοι, σηκώνονται από τις θέσεις τους και…..

(συνεχίζεται).

[κείμενο και φωτογραφία:Stama_kal]

6ο Παιδικό Φεστιβάλ ΤΕΕΑΠΗ.

«Μια εβδομάδα ονείρου ...»

Νομίζετε ότι ξεκίνησα την συμμετοχή μου στο 6^ο Παιδικό Φεστιβάλ του Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η ως μεταφορέας όλως τυχαίως;  Είχα στο μυαλό μου να σας κάνω μία ξενάγηση στους κόσμους της παιδικής σκέψης, της δημιουργικότητας και του παραμυθιού. Το ξέρω πως δεν είστε ούτε τεσσάρων ετών, ούτε κούκλες κουκλοθέατρου, ούτε νηπιαγωγοί (τουλάχιστον όχι όλοι), αλλά είστε μαζί μου, οπότε είστε επίτιμοι επισκέπτες! Ξεκινάμε;

Αρχικά ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο. Το Παιδικό Φεστιβάλ του Τ.Ε.Ε.Α.Π.Η είναι μοναδικό στο είδος του, ξεκίνησε το 2010 και μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει πολλούς καινούριους φίλους, όπως εθελοντές φοιτητές και φοιτήτριες  του Τμήματος αλλά και πολλά παιδιά (ανά τμήμα σχολείου). Φέτος, μεταξύ 2 και 5 Ιουνίου διεξήχθη  το 6^ο παιδικό φεστιβάλ στο Πανεπιστήμιό μας.

 Οι εθελοντές, με την πολύτιμη βοήθεια της οργανωτικής επιτροπής του φεστιβάλ και της υπεύθυνης κυρίας Βασιλικής Ρήγα, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να προετοιμάσουν τον χώρο και για να προσφέρουν στα προνήπια και τα νήπια ψυχαγωγία και μάθηση, μέσα από οργανωμένες δραστηριότητες. Τι δεν τους βλέπετε; Άλλοι καθαρίζουν, άλλοι στολίζουν, άλλοι σημειώνουν, μέχρι να φτάσουν τα παιδιά και να προσηλωθούν σε αυτά και μόνο.

Η Ασημίνα Κατσούδα , η οποία είναι 4 χρόνια στην οργανωτική επιτροπή του φεστιβάλ, μάς περιγράφει την κατάσταση ‘εκ των έσω': «Αξίζει να αναφέρουμε πως το Παιδικό Φεστιβάλ είναι μία δουλειά ενός χρόνου και συμμετέχοντας σε αυτό μαθαίνεις πράγματα που μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις επαγγελματικά.  Η εβδομάδα η οποία διεξάγεται ("Μια εβδομάδα ονείρου" όπως την αποκαλώ ) είναι για όλους εμάς που δουλέψαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα μια διπλή χαρά, διότι βλέπουμε το αποτέλεσμα του κόπου μας και η αξιολόγηση για μας φαίνεται μέσα από τα πρόσωπα και τα χαμόγελα των μικρών αλλά και των μεγάλων.» .

Οι μικροί μας φίλοι και φέτος στόλισαν τον εξωτερικό χώρο στον οποίο γίνεται κάθε χρόνο το φεστιβάλ, όχι μόνο με καλοκαιρινές σημαίες, αλλά κυρίως με φαντασία, ξεγνοιασιά, ήχους και εικόνες. Μπορείς να διακρίνεις τον ενθουσιασμό στα μάτια τους, καθώς σού περιγράφουν τι ζωγράφισαν. Αλλά ας αποχωρήσουμε γιατί συγκινήθηκα.

Αν στρίψετε αριστερά, θα μπορέσετε να δείτε τα Παιχνίδια Τσίρκου, τα Παραδοσιακά Παιχνίδια και τους Ερευνητές των Μαθηματικών. Στα δεξιά σας, είναι η Χώρα των χρωμάτων και το Κουκλοθέατρο. Πιο πάνω βρίσκεται η Αφήγηση Ιστοριών, το «Συμμετέχω και αποφασίζω» και η Διαπολιτισμική Αγωγή. Λίγα ακόμα βήματα και θα δείτε τους Μικρούς Σεφ, τις Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και το μουσικό παιχνίδι. Για κάθε εργαστήριο είναι υπεύθυνος και κάποιος καθηγητής του Τμήματος, ο οποίος έχει εφοδιάσει το φοιτητικό κοινό με τις αναγκαίες δεξιότητες σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Κορδέλες, σημαίες, πανιά και κούκλες, αφίσες, στεφάνια, μπάλες και μπογιές, όλα αυτά, όσο όμορφα και αν είναι, κάθε φορά περιμένουν τα παιδιά για να ζωντανέψουν και να γίνουν ένας παραμυθένιος κόσμος γεμάτος με χρώματα.

Έφτασε όμως το τμήμα που θα συνοδεύσω, γι’ αυτό θα πρέπει να σας αφήσω.

Τα λέμε στο επόμενο Παιδικό Φεστιβάλ, με συμμάχους τα καπέλα, το νερό μας και την καλή μας διάθεση!

Υ.Γ:  Αξίζει να αναφερθεί πως στην γιορτή λήξης, φοιτήριες του Τμήματος, παρουσίασαν το παραμύθι "Ο Τζακ και η φασολιά" σε θεατρική παράσταση, όπου τα παιδιά συμμετείχαν με σχόλια και προτροπές.

"Μαγεία υπάρχει παντού", είπε ο Τζακ και συμφώνησαν μικρά και μεγάλα παιδιά μαζί του.

[Stama_Kal]

"Το Πάρκο της χαράς"

Εγκαινιάζεις το καλοκαίρι με μία βυσσινάδα με ανθρακικό ως «αντίδοτο» σε ένα πολύ ηλιόλουστο μεσημέρι, κρατάς το Up και τα μπερδεμένα ακουστικά στο χέρι, φοράς το σακίδιο στην πλάτη και παίρνεις και τα παιδιά τηλέφωνο να δεις πού είναι, μήπως πάτε μαζί στο μάθημα της Τετάρτης 20 Μαΐου. «Πάμε πρώτα μια βόλτα από το Πάρκο της Ειρήνης» λες. Πριν προλάβεις να κλείσεις το τηλέφωνο, ακούς μουσική, βλέπεις κόσμο να πηγαινοέρχεται και λες «Ωπ, εδώ κάτι συμβαίνει!» .Πλησιάζεις και αντικρίζεις αυτήν την εικόνα:

«Εγώ στην θέση σου δεν θα καθόμουν» θα μού πεις. «Έχεις μάθημα, ανεπρόκοπη.», θα προσθέσεις. Ε, ναι λοιπόν, το ομολογώ, επέλεξα να καθίσω στο γρασίδι (διαβάζοντας κυρία καθηγήτρια! Αν ψεύδομαι να με πιάσει βροχή επιστρέφοντας!).

Και πες πως το απαλό γρασίδι και τα φοιτητικά συγκροτήματα (οι Route69, Φ.Α.Κ.Α., Salto Mortale, Monostyle ,Banda Madara, Celéne, Stones from the Sun, Mr.Filo & the Bloopers, Deadbeat Escapement και Feel In. ) που έδωσαν το μοναδικό τους χρώμα στο Noise me up festival έπεισαν εμένα και εσένα να μείνουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά οι άτιμες οι τύψεις παρέμειναν στο πίσω μέρος του μυαλού μας να μας βασανίζουν. Την λύση στο πρόβλημα αυτό έδωσε η οργάνωση του Πάρκου της Ειρήνης που παρείχε άμεση πρόσβαση σε φαγητά, καφέδες και τραπεζάκια, ώστε το φοιτητικό κοινό να παρακολουθήσει τα δρώμενα με κέφι-και φυσικά μακριά από κάθε είδους ενοχές-καλοκαιριάζει άλλωστε!

Οι ερωτευμένοι, οι συνεπαρμένοι, οι θαμώνες

και εκείνοι που ακόμα περιμένουν τους αργοπορημένους φίλους τους να έρθουν στο γρασίδι,

Ήταν όλοι εκεί! 

Εντάξει, δεν το εννοούσα αυτό για την βροχή!

«Η γοργόνα και το αστέρι»

Μια φορά και έναν καιρό,

Ήταν μια γοργόνα, η Μαρίζα. Ήξερε να κολυμπάει καλύτερα και από το πιο επιδέξιο ψάρι..

Τα πρωινά έπαιζε με τα δελφίνια και τα βράδια μάζευε κοχύλια από τον βυθό.

Βοηθούσε την μητέρα της καθημερινά να μαζεύει φύκια για το μεσημεριανό φαγητό και μια φορά την εβδομάδα ταξίδευε στον μεγάλο ωκεανό για να συναντήσει τις φίλες της που ζούσαν εκεί.

Όπως όλοι έχουμε όνειρα, τα οποία συζητάμε συνήθως με κάποιο αστέρι που μας χαμογελάει από ψηλά, έτσι και η Μαρίζα, όταν έπεφτε ο ήλιος, σκαρφάλωνε στον μεγάλο βράχο και περίμενε να ξεπροβάλλει στον ουρανό το δικό της αστέρι για να μοιραστεί μαζί του τα όνειρά της.

Όταν είχε ξαστεριά, συνομιλούσαν με τις ώρες και έβρισκαν νόημα πλέκοντας νήματα αισιοδοξίας.

Όταν όμως είχε σύννεφα, η Μαρίζα σκοτείνιαζε μαζί με τον ουρανό, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει το αστέρι της. Ήταν εκείνο που της έδινε δύναμη να ονειρεύεται..

Φανταζόταν πως μια μέρα θα μπορούσε να χορέψει. Ήταν αδύνατον όμως, δεν υπήρχε τόση πολλή μαγεία στον κόσμο αυτό, για να αποκτήσει πόδια!

Το αστέρι της όμως την έβλεπε που χόρευε. Στα αλήθεια χόρευε!

Έκανε βουτιές και στροβιλιζόταν ανάμεσα στα κύματα. Μπορεί να μην φορούσε εντυπωσιακά παπούτσια και κοντές φούστες, όμως χόρευε, με τον δικό της, μοναδικό τρόπο.

Όσο το αστέρι έλαμπε, τόσο η Μαρίζα γέμιζε με φως, που της έδινε ώθηση να χορεύει, να είναι όπως πάντα ήθελε.

Όταν το αστέρι χανόταν ανάμεσα στα σύννεφα, η μικρή γοργόνα δεν είχε φως, εγκατέλειπε τον βράχο γιατί δεν μπορούσε να στέκεται ακίνητη πάνω του και επέστρεφε στην παλιά, καλή της καθημερινότητα.

Δεν ήταν άσχημο που δεν είχε πόδια, όχι, δεν την έκανε αυτό θλιμμένη. Άλλοι δεν είχαν ούτε ουρά.

Ήταν έτσι γιατί δεν είχε φως. Εκείνο το μαγικό φως που την έκανε να θέλει να ονειρεύεται συνέχεια, να μην ξυπνήσει.

Έρχονται όμως στιγμές που από τα όνειρα ξυπνάμε.

Τότε συνειδητοποιούμε πως για ένα αστέρι αξίζει κανείς να διώξει τα σύννεφα.

Όσο και αν πληγώνεται, περιμένοντας σε έναν βράχο.

Ήρθε η μέρα που η Μαρίζα απέκτησε πόδια.

Χόρευε μέρα νύχτα, όμως κάτι της έλειπε.

Ήταν το φως που της χάριζε εκείνο το αστέρι.

Ήταν πολύ ψηλά για να μπορέσει να το φτάσει, πολύ λαμπερό για να μπορέσει να το αγγίξει.

Τώρα, όνειρό της είναι να γίνει και εκείνη μια μέρα αστέρι.

Να μπορέσει να δώσει φως.

Ίσως, εκεί ψηλά να βρει και το αστέρι που έχασε μία συννεφιασμένη μέρα.

Ίσως, από εκεί κάτω, να την ανακαλύψει κάποιος που ονειρεύεται… Ποιος ξέρει;

Κείμενο και φωτογραφία: Stama_Kal
Ζωγραφιά: Δημήτρης Μ.

How long is forever?