To χιονισμένο μου παράθυρο.

Έξω από το χιονισμένο μου παράθυρο, είδα τα Χριστούγεννα.
Ήταν μια μαμά και μία κόρη που περπατούσαν χέρι χέρι.
Δεν κρατούσαν πολλές σακούλες –όπως συνηθίζεται στις μέρες μας- αλλά ισχυρίζονταν πως έχουν πολλά δώρα να δώσουν στους φίλους τους!
Δύο κουλουράκια από τον φούρνο της γειτονιάς και μια κούκλα φτιαγμένη από ένα παλιό, χιλιοφορεμένο κασκόλ. Μία ζωγραφιά με όλους τους αγαπημένους μαζί και μια τεράστια αγκαλιά.
Έξω από το παράθυρο αυτό, σαν να έλαμψε ένα αστέρι.
Ήταν το αστέρι των γιορτών.
Μού είπε πως δεν στολίζει κανένα δέντρο, δεν συνάντησε στολίδια, ούτε φώτα.
Και κανένα παιδί δεν το έβαλε στην κορυφή του δέντρου!
«Και δεν στενοχωριέσαι;» το ρώτησα.
«Όχι βέβαια! Είμαι εδώ για να στολίζω τον ουρανό και όλα τα δέντρα της πλάσης . Και για να ακούω εσάς εκεί κάτω, που μού εκμυστηρεύεστε τις ευχές σας.»
Άνοιξα το παράθυρο και είδα τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, ξέγνοιαστα, ώσπου τα φώναξε η μαμά τους για φαγητό. Έδωσαν το συνηθισμένο ραντεβού στην πλατεία και αποχωρίστηκαν για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους.
Οι οικογένειες.
Σαν να μπορώ και αυτές να τις δω από το παράθυρό μου.
Άνθρωποι ήρεμοι και μονιασμένοι.
Που ό,τι κακό και αν τους συμβαίνει, έχουν πάντα κάτι καλό να πουν.
Άνθρωποι που ανοίγουν τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς τους, δεν τις κλειδώνουν.
Εκείνοι, που μοιράζονται ό,τι διαθέτουν και τραγουδούν ως το πρωί..
Έκανε κρύο και έκλεισα το παράθυρο.
Επέστρεψα στα παραμύθια μου.
Δεν ήταν Χριστουγεννιάτικα, όμως συνέβη κάτι μαγικό και στα δικά μου μάτια έγιναν.
Μέσα στις σελίδες ξεφύτρωσαν λαμπερά αστέρια, ζεστά χέρια και χιονισμένα παράθυρα, χαμόγελα, αγκαλιές και ζεστασιά. Ε, να, και λίγα ξωτικά γιατί τα ξωτικά ήταν πάντα οι καλύτεροί μου φίλοι, που ήλπιζα να έρθουν να με επισκεφθούν και να μού πουν καινούριες ιστορίες για να μπορέσω να κοιμηθώ μέσα στο τόσο κρύο.
Έλεγαν κάτι για έναν κύριο με κόκκινα ρούχα που μοίραζε δώρα.
Στα δικά μου μάτια μοίραζε αγκαλιές, ζέστη, οικογένεια. Αυτά ήταν τα πιο πολύτιμα δώρα, μέσα στο πιο εντυπωσιακό παραμύθι.
Έξω από το παράθυρό μου, πέφτει το χιόνι.
Νομίζουν πως δεν έχω δει ποτέ πώς είναι, επειδή είμαι τυφλός.
Μα το έχω δει σας λέω! Είναι κάτασπρο και καλύπτει  κάθε δάκρυ, κάθε ανησυχία, κάθε φόβο. Και τα Χριστούγεννα, στα αλήθεια τα βλέπω.
Στην αγκαλιά, στην ηρεμία και στην ζεστασιά. Στις φωνές των παιδιών που παίζουν, στα αστέρια που ακούν τις ευχές μου και στα αγαπημένα μου παραμύθια.
Στα χρώματα που υπάρχουν σε ό,τι αγαπώ.
Εσύ τι βλέπεις από το χιονισμένο σου παράθυρο;