«Δυο νέοι συζητούν.»

Πότε τελικά είμαστε ελεύθεροι;

Μέσα στα λεωφορεία έχω περάσει την μισή ζωή μου. Αρχικά, ψάχνεις να βρεις θέση- αν υπάρχει θέση. Μετά, βεβαιώνεσαι πως δεν είναι όρθιος κάποιος ηλικιωμένος όσο εσύ ψάχνεις τα ακουστικά σου για να αρχίσεις να ακούς μουσική και να σταματήσει να σε ενοχλεί αυτό το βουητό. Η φοιτήτρια που ξενύχτησε και δεν έχει καμία διάθεση να πάει για μάθημα, ο ερωτευμένος που δεν ξέρει τι να κάνει για να διεκδικήσει κάποια άλλη φοιτήτρια, ο εισπράκτορας που φωνάζει λες και δεν τον ακούμε (ακούστε βρε παιδιά και με ξεκούφανε!), ο οδηγός που βρίζει κάποιον άλλον οδηγό που πέρασε με stop.

Σήμερα λοιπόν, ξέχασα τα ακουστικά μου.

Και- περιέργως- άκουγα μόνο δύο φωνές. Τις φωνές δύο νέων ανθρώπων που –σε αντίθεση με τις εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση- ήξεραν να κάνουν διάλογο. Ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να μού τύχει μέσα στο λεωφορείο.

Μεν: Είναι πολύ σημαντικό να μείνουμε στην Ευρώπη, δεν θα λειτουργήσει η οικονομία διαφορετικά. Αν γυρίσουμε στην δραχμή και προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, θα είμαστε υπόδουλοι όπως παλιά, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Δε:  Τι λες; Θα πάρεις να καλλιεργήσεις σε ένα χωράφι και μια χαρά ελεύθερος θα είσαι. Ενώ αν μείνεις, θα κινούν τα νήματα οι Ευρωπαίοι, τότε δεν θα είσαι ελεύθερος.

Μεν: Αν προσπαθήσουμε να ζήσουμε αυτόνομα, δεν θα έχουμε εισαγωγές και εξαγωγές, θα πρέπει να έχουμε δική μας παραγωγή. Θα έχουμε; Πολλά  νέα μυαλά της χώρας έχουν φύγει για το εξωτερικό.

Δε: Αυτό θα πει ελευθερία όμως, να είσαι αυτόνομος.

Μεν: Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα σήμερα, δεν ωφελεί αυτό. Χρειαζόμαστε τις συναλλαγές με το εξωτερικό, χρειαζόμαστε και παραγωγή. Η Ευρώπη μπορεί να μας βοηθήσει αλλά μάλλον δεν θέλει. Ελεύθεροι θα είμαστε όταν θα μπορούμε να συμμετέχουμε στις νέες εξελίξεις, όχι όντας απομονωμένοι.

Δε: Ελεύθεροι θα είμαστε όταν δεν θα είμαστε υπόδουλοι, όταν θα μπορούμε να είμαστε αυτόνομοι και να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας, όπως τόσες άλλες χώρες. Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε.

Μεν: Ποιος σού το εγγυάται αυτό;

Δε: Κανείς, αυτό πιστεύω όμως. Συμφωνώ για αυτό που λες με τις εξαγωγές και την οικονομία, ωστόσο δεν θέλουν να μας βοηθήσουν, τίθενται άλλα συμφέροντα.

Μεν: Άρα η λύση είναι να έχουμε καλές σχέσεις με τους υπόλοιπους ευρωπαίους για να έχουμε ευκαιρίες και ένα έναυσμα και να αποκτήσουμε σταδιακά παραγωγή, μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Δε: Αλλιώς, σε περίπτωση που θέσουν δικούς τους όρους, δεν θα είμαστε ελεύθεροι.

Μεν: Ούτε με grexit θα είμαστε ελεύθεροι.

Μετά από αυτήν την άκρως εκπαιδευτική κούρσα, προβληματίστηκα:

Τελικά τι ορίζουμε ως ελευθερία;

Την αυτονομία και το να μην μας καθοδηγεί κανείς (με όποια κριτήρια έχει ένας οδηγός λεωφορείου που σε πάει στον προορισμό σου), ή την συμμετοχή στις σύγχρονες εξελίξεις (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταλήξεις σε μέρος άσχετο από αυτό που περίμενες;).

“Επόμενη στάση: grexit” φωνάζει ο εισπράκτορας.

Οι επιβάτες κοιτάζονται έντρομοι, σηκώνονται από τις θέσεις τους και…..

(συνεχίζεται).

[κείμενο και φωτογραφία:Stama_kal]