Sens Creation: προσοχή στις απάτες

Εδώ γεννιούνται ιδεες. Παραπλάνησης.

Άρχισαν πάλι οι κοκορομαχίες

Σε κάθε κατάσταση υπάρχει το δέντρο (πχ οι εκλογές στην Ελλάδα) και το δάσος (πχ οι αποικίες και η επικράτηση των πλουσίων). Εμείς, αλήθεια, τι επιλέγουμε να βλέπουμε; Που ξοδεύουμε τη φαιά ουσία μας; Και σε ποιες πράξεις στηρίζουμε τα επιχειρήματά μας;

Η πολιτική συνειδητότητα σε συνδυασμό με την κομματική απόσταση μπορεί να βοηθήσει στο να αναπτύξει κανείς κριτική σκέψη σε σχέση με καταστάσεις που τον αφορούν.

Αντί, για παράδειγμα, να παπαγαλίζει τα όσα λέγονται από το κόμμα α εναντίον του κόμματος β μπορεί να σκεφτεί τι έκανε το κόμμα α ή β για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας περί δικαιοσύνης (ποιος θέλει να είναι σε μια άλλη χώρα για ένα καλύτερο μέλλον και να κοιμάται στα πεζοδρόμια;), αφιλοκερδούς αγώνα ή έστω ανιδιοτελούς (για παράδειγμα βάζω σε δημόσιες θέσεις τους δικούς μου γιατί είμαι και πολύ κουλ φιλαράκι), στα περί φορολογίας (εξουθενωμένος λαός και ταμείο με αναξιοποίητο ποσό ή κοινωνικά έργα και ξαφνικά να σε βαφτίζουν ακροδεξιά λόγω καταγωγής και όχι επειδή βόλεψες τους δικούς σου στο όνομα του αριστερόφρονα, άφησες ανθρώπους να έρθουν παράνομα και όχι ως πρόσφυγες και τους παρατησες στο έλεος της ήδη καταπονημένης χώρας σου, μίλησες φωνάζοντας τα ίδια και τα ίδια και όπως σε συνέφερε προκειμένου, όχι να προασπίσεις ιδέες, αλλά να κατηγορήσεις το αντίπαλο πεδίο).

Με έχουν κουράσει οι από γενιά σε γενιά κομματικές ηγεσίες, αλλά πιο πολύ με έχουν κουράσει οι ακραία αριστερόφρονες που νομίζουν, μετά από όλα αυτά τα ακραία άδικα που έκαναν οι αριστερές κυβερνήσεις ότι θα αλλάξουν την όποια δύσκολη κατάσταση.

Παρατηρώ και βλέπω από ποιον προωθούνται οι πελατειακές σχέσεις στην πράξη και όχι στα λόγια. Ποιος κατηγορεί και ποιος πάει έστω ελάχιστα να κάνει κάποιου είδους σχεδιασμό. Ποιος πολώνεται και ποιος όχι.

Με κανέναν δεν είμαι, αν θες την ειλικρινή μου γνώμη. Όλοι με έχουν απογοητεύσει. Αλλά από το να πέσουμε στα χειρότερα, χίλιες φορές τα ίδια.

Σήμερα είδα κάτι για "ακροδεξιά" και διερωτήθηκα, γνωρίζουν τι είναι η ακροδεξιά; 

Έχουν δει πως αντιδρούν οι άλλες χώρες της Ευρώπης που δεν έχουν ακροδεξιά κυβέρνηση σε θέματα παράνομης μετανάστευσης για παράδειγμα;

Βάζω πολύ συχνά τον εαυτό μου στην θέση του άλλου και προσπαθώ να σκεφτώ πως θα ήταν να πήγαινα μετανάστρια (δεν μιλάμε εδώ για άτομα που όντως είναι πρόσφυγες και εκεί έχουν άλλου είδους φροντίδα και αποδοχή) χωρίς τα νόμιμα έγγραφα. Στην Ιταλία θα με είχαν βαρεσει. Στην Γαλλία θα με είχαν ρίξει στη θάλασσα. Στην Γερμανία θα μου έκαναν εκπαίδευση κατά της βίας και μετά θα με έδιωχναν. Στην Αγγλία οι βασιλιάδες θα με περνούσαν από ανάκριση.

Θέλω να καταλήξω στο ότι δεν ζούμε σε κόσμο ονειρικό, που ένας νέος με ένα λευκό άλογο θα σώσει τον κόσμο βασισμένος στην πόλωση και την καταπόνηση του λαού φορολογικά και όχι μόνο.

Ζούμε σε κόσμο με αποικιοκράτες και αποικιοκρατούμενους. Αν θέλουμε να ρίξουμε την βασιλεία ας τα βάλουμε με όσους πραγματικά το ξεκίνησαν αυτό. Αν θέλουμε να μην πεινάνε παιδιά στην Αφρική ας κοιτάξουμε να μην πεινάνε παιδιά στην Ελλάδα. Ο τρόπος είναι η συγκροτημένη δράση.

Αλλά εμείς, αντ αυτού, τραγουδάμε επαναστατικά τραγούδια, μετά πάμε σπίτι για σουβλάκι αγνοώντας τον μετανάστη που κοιμάται στο χαρτόκουτο και συζητάμε για θεωρητικές αεναες αναζητήσεις ευαισθητοποίησης, με την Μαρίκα την ξαδέλφη του Τζίπρα που έτυχε αυτός να την έχει διορίσει και μας πρότεινε και εμάς να πάμε. Προφανώς εκεί που δουλεύει και ο ξάδελφός του, καθώς είμαστε όλοι μαζί φιλαράκια.

Και όσο στον δρόμο βλέπεις κόσμο να υποφέρει από τις δυσκολίες μιας χώρας που δε χωράει κανέναν (δεν υπάρχει θέμα εμείς και εσείς, κανένας δεν προκόβει χωρίς χαρτιά στις μέρες μας, εννοώ τα νόμιμα) και αναρωτιέσαι: Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε απλώς να φερθούμε αξιοπρεπώς;

Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Να αντιληφθούμε τι μπορούμε και τι όχι εφόσον άλλοι έχουν τον έλεγχο και να αγωνιστούμε όντας δίκαιοι, αρχικά σε μικροεπίπεδο.

Δεν με ενδιαφέρουν οι κοκορομαχίες των δύο κομμάτων εφόσον τόσος κόσμος απέχει και απέχει δικαίως.

Γιατί βλέπει πως είναι η ζωή εκτός φανατισμού και βόλεψης.

Είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά, είτε στα μπροστά είτε στα πίσω.

Ήθελα να καταλήξω στο πόσο αστεία μου φαίνονται τόσο οι προπαγάνδες που γίνονται είτε μέσω διδαγμάτων είτε μέσω αστείων και καλά εικόνων που δείχνουν τον αληθινό μας πολιτισμό (του μπούλη που ξέρει από bullying) όσο και οι μελοδραματισμοί.

Το να είσαι αριστερός δεν σημαίνει να είσαι επαναστάτης. Το να ξέρεις πέντε ονόματα που θα σε βολεψουν δεν σημαίνει ότι είσαι γνώστης.

Η πολιτική συνειδητότητα σημαίνει κάτι άλλο. Ίσως συναίσθηση του τι πράγματι γίνεται γύρω σου. Για κοίτα.

Κι εσύ περιμένεις ο ήρωάς σου να αλλάξει τον κόσμο ενώ ο ήρωάς σου ήταν που τον χάλασε, μαζί, φυσικά, με όσους κατηγορούσε.

Διότι όλοι μαζί μας πούλησαν γιατί έτσι ξεπουλημένος είναι όλος ο κόσμος.

Άρα, γιατί μαλώνεις;

Γιατί φωνάζεις;

Γιατί κλαίς;

Πήγαινε βγάλε σελφι με το big Ben ή με τον πύργο του Άιφελ και δείξε μας τον πολιτισμό σου και το ενδιαφέρον σου.

Τότε, τουλάχιστον, θα είσαι κοντά σε όσους έχουν λεφτά και, άρα, τρόπους διαχείρισης.

Όταν έχεις τίποτα, διαχειρίζεσαι το τίποτα και δεν περιμένεις τίποτα, αλλά ούτε και μπορείς να δώσεις τίποτα.

Είσαι ένα γρανάζι σε μια παγκόσμια μηχανή που τα χει φτύσει και θέλει μόνο δικαιοσύνη. Αλλά έμπρακτη, όχι μπαρούφες.

Άλλοι σκέφτονται να αλλάξουν χώρα γιατί βγήκε η "ακροδεξιά" και εγώ σκέφτομαι να αλλάξω τους τρόπους που καταλαβαίνω τα πράγματα γιατί κάτι εδώ δεν κολλάει.

Μήπως φταίει, που δεν υπάρχουν πια έγκυρα επιχειρήματα παρά μόνο κόντρες όπως αυτές που έκαναν κάτι παιδιά με μηχανάκια στην γειτονιά μου;

Ξύπνα, Έλληνα. Ξύπνα, πολίτη.

Ξύπνα, άνθρωπε.

Κανένας δεν θα σε σώσει αν εσύ δεν σώσεις τον εαυτό σου πρώτος, απέχοντας από τις πολιτικές και ιδίως, τις κομματικές, συμφεροντολογίες του ΦΠΑ, του ΕΝΦΙΑ, της ΔΕΗ και πολλών ακόμα, για δεκαετίες τώρα.

Καλή αρχή είναι να πεις "τα νόμιμα, δεν δέχομαι τίποτα διαφορετικό" όταν δεν πάρεις όσα δούλεψες.

Άλλη μια καλή αρχή είναι να εξηγήσεις σε όσους δεν το κατανοούν ότι η μετανάστευση θέλει έγγραφα και δεν είναι απλή διαδικασία, αλλιώς μιλάμε για έφοδο.

Να κάνεις κάτι για να έχουν οι λίγοι πρόσφυγες περίθαλψη και φροντίδα, με πράξεις, όχι με παπαγαλίες.

Να μην προσπεράσεις το γυφτάκι στα φανάρια αν θες να είναι όλοι ίσοι, επειδή δεν σου αρέσει ο δικός του πολιτισμός.

Αριστερέ του κώλου.

Δεξιέ του κώλου.

Ξεχάσατε, ρε, τι πάει να πει δίκαιο.

Και αυτή ήταν η αιτία της αρχής του τέλους, του είκοσι κάτι και του δέκα κάτι στα ποσοστά.

Όσο για τα σχόλια και τις προπαγάνδες, feel free, κράξε, αλλά να ξέρεις πως πια δεν σε πιστεύει κανείς με κριτική σκέψη και πολιτική συνειδητότητα.

Αν θες να βοηθήσεις φτιάξε πλάνα και κάνε έργα.

Τότε ίσως να γίνεις και λίγο πιστευτός.

Πόνεσε; Είμαι μαλάκας; Θα το ξεπεράσεις, όπως και εγώ την μαλάκινση της προπαγάνδας πλήρους φανατισμού.

Από ουδέτερη θέση.

Ναυάγιο στην Πύλο, ένα άρθρο γνώμης

Όταν ακούς για ένα συμβάν που έχει να κάνει με κρίση του ανθρωπισμού και με παράλληλη προσπάθεια ανάκτησης της έννοιας έμπρακτα, ξυπνούν τα πολιτικά ένστικτα και σχολιάζεις ανάλογα με τα δικά σου κριτήρια και βιώματα, ως ενημερωμένος πολίτης του κόσμου.

Εξετάζεις τις κοινωνικές παραμέτρους και τα συμφέροντα, τα πόσα έχεις να κερδίσεις ή να χάσεις σε εθνικό επίπεδο και η Τεχνολογία είναι σύμμαχός σου για παράθεση των ιδεών σου σε σχέση με το εκάστοτε θέμα.

Άλλοι γράφουν σχόλια υπέρ της κινητοποίησης για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που την χρειάζονται, ανεξαρτήτως εθνικής , θρησκευτικής, πολιτισμικής ταυτότητας.

Άλλοι, πάλι, μιλούν για την κρίση που έχει ξεκινήσει τα ταλαιπωρεί πολύ κόσμο, μεταξύ των οποίων οι μετανάστες, καθώς παίζονται οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα πίσω από την ύπαρξη δυστυχημάτων ή ατυχημάτων.

Υπάρχουν και κάποιοι που σχολιάζουν υπέρ της εθνικής αυτονομίας και της ουδέτερης στάσης. Οποίος δημιούργησε το πρόβλημα ας το λύσει, εμείς γιατί;

Σε κάθε περίπτωση, παρατηρείς τις εξελίξεις αποστασιοποιημένα, είτε λόγω γεωγραφικής απόστασης από την περιοχή στην οποία το ναυάγιο (ή οποιοδήποτε άλλο συμβάν τέτοιου είδους) έλαβε χώρα, είτε λόγω του ότι δεν εκδηλώνεις ενδιαφέρον για όποιον μπήκε σε ένα τέτοιο καράβι, γιατί μπορεί και να θεωρείς ότι φέρει ευθύνη που επιβιβάστηκε σε ένα σκάφος με προορισμό τα ύδατα (και την στεριά) μιας χώρας που δεν έχει περιθώρια να φροντίσει κανέναν που ζει εντός της.

Μπορεί να έχεις και δίκιο, γιατί, εν τέλει, όλοι όσοι φτάνουν εδώ, πιθανότατα δεν έχουν ευκαιρίες και, αν προσπαθήσουν να διαφύγουν στο εξωτερικό, δεν υπάρχουν περιθώρια.

Αυτό που καλείται η χώρα φιλοξενίας να κάνει (εν προκειμένω, η Ελλάδα) είναι να δώσει στους ανθρώπους που θέλουν να μεταναστεύσουν για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, τα απαραίτητα νομικά έγγραφα ώστε να μετακινηθούν νόμιμα σε χώρες όπου η παγκοσμιοποίηση είναι θεωρητικά και πρακτικά αποδεκτή και οι άνθρωποι ζουν εκεί ελεύθεροι από προκαταλήψεις και ρατσισμό σε ένα σημαντικό ποσοστό (βλέπε Λονδίνο).

Τα πράγματα στην πράξη δεν είναι πάντα έτσι και το ζήτημα του ανθρωπισμού και της αντίστοιχης βοήθειας στα ελληνικά εδάφη και ύδατα είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν μπορεί να αποβληθεί ή να αγνοηθεί, όπως πολλά άλλα, σε εποχές κρίσης.

Το ποια θα είναι η πολιτική στρατηγική σε μια τέτοια περίπτωση, θα κριθεί από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Προτεραιότητα, στην φάση αυτή, έχει η διάσωση των ζωών, είτε αυτές είναι ανθρώπινες είτε αφορούν για παράδειγμα το σκυλάκι που μπορεί να ταξίδευε μαζί με τους επιβάτες.

Η διαχείριση μίας κρίσης γίνεται, συνήθως, με απόδοση δικαιοσύνης και για την δικαιοσύνη είναι υπεύθυνοι οι αντίστοιχοι αρμόδιοι, τους οποίους, ας μην ξεχνάμε, πως ο λαός εξέλεξε έμμεσα ή άμεσα.

Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ.

Καλή η ενημέρωση, ακόμα καλύτερη η άποψη, αλλά ας μην παραβλέπουμε και την κριτική σκέψη που μπορεί κάλλιστα να μας οδηγήσει σε μια μέση προσέγγιση και όχι στα άκρα, στα οποία συνήθως απευθυνόμαστε οδηγούμενοι στην αβεβαιότητα του φανατισμού και της απόλυτης κομματοποίησης.

Που πήγαν ο ανθρωπισμός και το αίσθημα του δικαίου;

Ίσως να ήταν προσοδοφόρο το να σχολιάζαμε, σε επίπεδο ευρωπαϊκής Ένωσης, πως μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα τέτοιο θέμα.

Όσο για τον ανθρωπισμό, φαίνεται τόσο από τις πράξεις, όσο και από τις απόψεις μας.

Σ.Κ.

DMM The Game Show: Κάτι διαφορετικό σε χώρους gaming και μάθησης

Ένα μεγάλο "μπράβο" στα παιδιά όχι μόνο για την ψυχαγωγική αλλά κυρίως για την εκπαιδευτική αξία ενός τέτοιου παιχνιδιού και πάλι βασισμένου στην αφήγηση, αυτή τη φορά στην προφορική!

Καινοτόμο και ταυτόχρονα με νότες παράδοσης, βασισμένο στην φαντασία και την σύνθεση χαρακτήρων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, έχει ένα αποτέλεσμα ταξιδιού σε κόσμους με παιχνίδι, διάδραση και αυθόρμητης έκφρασης, που παραπέμπει σε μαθησιακά αποτελέσματα με πολλαπλά οφέλη.

Όλα αυτά μέσω της αξιοποίησης της τεχνολογίας, αλλά κυρίως, της σκέψης (αντίληψη, μνήμη, επικοινωνία). 

Θυμίζω ότι ο Κυριάκος Αθανασόπουλος έχει φτιάξει το παιχνίδι Ghosts Within που έχει βραβευτεί για πολλά από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του.

Παρακολουθούμε εδώ το νέο ομαδικό εγχείρημα: https://youtu.be/Y7VIIbFjx9w

«Στον κλοιό του αργού βασανισμού.»

Με νερό και αλάτι..

Another head hangs lowly
Child is slowly taken
And the violence caused such silence
Who are we mistaken

Ήταν ένα συνηθισμένο μεσημέρι. Η τηλεόραση παρουσίαζε θλιβερά γεγονότα  και πολιτικές εξελίξεις. Μόλις είχαμε ολοκληρώσει ένα απλό, συνηθισμένο γεύμα και μάζευα τα πιάτα.

Είδα εκείνο το παιδάκι να με κοιτάζει μέσα από τη οθόνη με μάτια γεμάτα αθωότητα, καλοσύνη, άγνοια για το τι συμβαίνει στην χώρα που ζει, στην Μαντάγια της Συρίας.

Δεν έχει φαγητό. «Το μέσο γεύμα εκεί είναι τρία φύλλα ημερησίως.» έλεγε η δημοσιογράφος. Κοίταξα τα άδεια πιάτα.

«Πόσο καιρό έχει να φάει;» είπε η ρεπόρτερ.

«Το ταΐζω κάθε δέκα μέρες γάλα.» απάντησε η μητέρα «όταν δεν έχει γάλα, του δίνω νερό και αλάτι.».

Στην συνέχεια ένας ηλικιωμένος, ο οποίος δεν είχε καταναλώσει πιθανότατα τροφή για μήνες, διότι δεν είχα δει πιο αδύνατο πλάσμα στην ζωή μου.

Another mother's breakin'
Heart is taking over
When the violence causes silence
We must be mistaken

«Υπάρχει φαγητό στην μαύρη αγορά, αλλά ένα πακέτο ρύζι φτάνει τα 250 δολάρια.».

Κοίταξα το ρύζι που είχα αγοράσει προχθές, με κάτι λιγότερο από 1 δολάριο σε αξία.

Έπειτα, μια ομάδα ανθρώπων στους δρόμους, να τραγουδά για την απελπισία του.

Και τι άλλο να έκανε;

 In your head, in your
Head they are fighting
With their tanks and their bombs
And their bombs and their guns
In your head,
In your head they are cryin'

Οι άνθρωποι συνέχιζαν να πιστεύουν πως κάποιος θα τους βοηθήσει.

Παρά το βομβαρδισμένο τοπίο, τραγουδούσαν.

Παρά το γεγονός πως βρίσκονταν σε επιφυλακή, τραγουδούσαν.

Όλοι σκελετωμένοι.

Όλοι στον κλοιό του αργού βασανισμού.

Πολλές φορές, θεωρούμε δεδομένα τα όσα έχουμε.

Κοιτάζουμε το πιάτο μας και αντί να σκεφτούμε πόσο τυχεροί είμαστε, ελέγχουμε αν το γεύμα μας αρέσει.

In your head,
In your head they're still fightin'
With their tanks and their bombs
And their bombs and their guns
In your head, in your head they are dyin'

Κάποιοι άλλοι όμως δεν έχουν καν πιάτο, και τρώνε τρία φύλλα ημερησίως. Ή νερό με αλάτι.

Αναρωτιέμαι, ποια συμφέροντα οδήγησαν σε αυτό το απάνθρωπο αποτέλεσμα;

Και φοβάμαι πως δυστυχώς, καμιά κυβέρνηση δεν θα προβληματιστεί για την κατάσταση αυτή.

Μήπως να προβληματιστούμε εμείς;

Μόνο με ανθρωπιά μπορούν κάπως να καλυτερέψουν τα πράγματα.

Αντί λοιπόν να φας το πακέτο με το ρύζι, στείλε το σε εκείνο το παιδάκι.

Ίσως να σταματήσει να τρώει νερό με αλάτι για μια μέρα, μα, αν στείλει ο καθένας μας ένα πακέτο, ίσως και να αναπτυχθεί κανονικά, να πάει σχολείο, να εργαστεί, να αλλάξει τον κόσμο… Ίσως…

What’s in your head? Zombie, zombie, zombie?

To χιονισμένο μου παράθυρο.

Έξω από το χιονισμένο μου παράθυρο, είδα τα Χριστούγεννα.
Ήταν μια μαμά και μία κόρη που περπατούσαν χέρι χέρι.
Δεν κρατούσαν πολλές σακούλες –όπως συνηθίζεται στις μέρες μας- αλλά ισχυρίζονταν πως έχουν πολλά δώρα να δώσουν στους φίλους τους!
Δύο κουλουράκια από τον φούρνο της γειτονιάς και μια κούκλα φτιαγμένη από ένα παλιό, χιλιοφορεμένο κασκόλ. Μία ζωγραφιά με όλους τους αγαπημένους μαζί και μια τεράστια αγκαλιά.
Έξω από το παράθυρο αυτό, σαν να έλαμψε ένα αστέρι.
Ήταν το αστέρι των γιορτών.
Μού είπε πως δεν στολίζει κανένα δέντρο, δεν συνάντησε στολίδια, ούτε φώτα.
Και κανένα παιδί δεν το έβαλε στην κορυφή του δέντρου!
«Και δεν στενοχωριέσαι;» το ρώτησα.
«Όχι βέβαια! Είμαι εδώ για να στολίζω τον ουρανό και όλα τα δέντρα της πλάσης . Και για να ακούω εσάς εκεί κάτω, που μού εκμυστηρεύεστε τις ευχές σας.»
Άνοιξα το παράθυρο και είδα τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, ξέγνοιαστα, ώσπου τα φώναξε η μαμά τους για φαγητό. Έδωσαν το συνηθισμένο ραντεβού στην πλατεία και αποχωρίστηκαν για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους.
Οι οικογένειες.
Σαν να μπορώ και αυτές να τις δω από το παράθυρό μου.
Άνθρωποι ήρεμοι και μονιασμένοι.
Που ό,τι κακό και αν τους συμβαίνει, έχουν πάντα κάτι καλό να πουν.
Άνθρωποι που ανοίγουν τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς τους, δεν τις κλειδώνουν.
Εκείνοι, που μοιράζονται ό,τι διαθέτουν και τραγουδούν ως το πρωί..
Έκανε κρύο και έκλεισα το παράθυρο.
Επέστρεψα στα παραμύθια μου.
Δεν ήταν Χριστουγεννιάτικα, όμως συνέβη κάτι μαγικό και στα δικά μου μάτια έγιναν.
Μέσα στις σελίδες ξεφύτρωσαν λαμπερά αστέρια, ζεστά χέρια και χιονισμένα παράθυρα, χαμόγελα, αγκαλιές και ζεστασιά. Ε, να, και λίγα ξωτικά γιατί τα ξωτικά ήταν πάντα οι καλύτεροί μου φίλοι, που ήλπιζα να έρθουν να με επισκεφθούν και να μού πουν καινούριες ιστορίες για να μπορέσω να κοιμηθώ μέσα στο τόσο κρύο.
Έλεγαν κάτι για έναν κύριο με κόκκινα ρούχα που μοίραζε δώρα.
Στα δικά μου μάτια μοίραζε αγκαλιές, ζέστη, οικογένεια. Αυτά ήταν τα πιο πολύτιμα δώρα, μέσα στο πιο εντυπωσιακό παραμύθι.
Έξω από το παράθυρό μου, πέφτει το χιόνι.
Νομίζουν πως δεν έχω δει ποτέ πώς είναι, επειδή είμαι τυφλός.
Μα το έχω δει σας λέω! Είναι κάτασπρο και καλύπτει  κάθε δάκρυ, κάθε ανησυχία, κάθε φόβο. Και τα Χριστούγεννα, στα αλήθεια τα βλέπω.
Στην αγκαλιά, στην ηρεμία και στην ζεστασιά. Στις φωνές των παιδιών που παίζουν, στα αστέρια που ακούν τις ευχές μου και στα αγαπημένα μου παραμύθια.
Στα χρώματα που υπάρχουν σε ό,τι αγαπώ.
Εσύ τι βλέπεις από το χιονισμένο σου παράθυρο;

Συμφωνείς με το Σύμφωνο συμβίωσης; Σκέψου.

«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα»., Σωκράτης.

 «Ακούσατε την είδηση για το σύμφωνο συμβίωσης;», ήταν η ερώτηση της εβδομάδας.

«Αμέ.» ήταν η απάντηση. Και μετά σού ζητούσαν να πεις τη γνώμη σου, για να σε κοιτάξουν επικριτικά και να αρχίσουν να σού αραδιάζουν ένα σωρό θεωρίες ο καθένας περί «..και πού πάμε ως κοινωνία;».  Στην ελευθερία, είναι η απάντηση.

Γιατί βλέπεις φίλε μου, θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι είμαστε άνδρες και γυναίκες και ο καθένας έχει τον ρόλο του στην κοινωνία αυτή, στο ότι τα σωστά πρότυπα είναι απαραίτητα για να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς σύγχυση ταυτότητας, στο ότι ήσασταν τρία παιδιά και μεγαλώσατε μια χαρά με την παραδοσιακή οικογένεια, στο ότι δεν κάνει καλό στην αισθητική σας ο κάθε ένας που εμφανίζεται στην τηλεόραση με μούσια και φόρεμα. Και πάνω στα επιχειρήματα αυτά θα στηριχτώ για να σού πω την δική μου μικρή θεωρία- έτσι δηλαδή, για να σταματήσουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Που λες, είμαστε άνδρες και γυναίκες, αλλά είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Ξέρεις πόσοι και πόσοι άνθρωποι ήταν ομοφυλόφιλοι από το μακρινό παρελθόν και απλά κρύβονταν από φόβο μην στιγματιστούν αρνητικά; Επειδή είχα διαβάσει το άρθρο με τα νούμερα παλιά και δεν το βρίσκω τώρα, ψάξε στο διαδίκτυο, στα βιβλία, στον τύπο. Ρώτα και δες. Συνειδητοποίησε πως δεν είναι τελικά και τόσο επίκαιρο το θέμα. Πάντοτε υπήρχε. Δεν σε κάλυψα; Όσοι εσύ ξέρεις (προφανώς γιατί βαρέθηκες να πας να ψάξεις και γιατί πού να τρέχεις τώρα) ΔΕΝ είναι gay, είναι «φυσιολογικοί»;  Χμ, και τα ζώα; Μεταξύ μας τώρα, ξέρεις πόσα ζώα δεν είναι straight; Εκεί δεν θέλει διαδίκτυο. Βγες μια βόλτα στη φύση. Και φύση= φυσιολογικό (μας τα έλεγε και η φιλόλογος).

«Μα είναι σωστές αυτές οι επιλογές που κάνουν;» θα μού πεις.

Όσο σωστό είναι που τρέφονται με πρωτεϊνες και υδατάνθρακες, άλλο τόσο σωστό είναι και αυτό. Γιατί ξέρεις, έτσι γεννιούνται. Μού το είπαν σού λέω. Ποιος ο λόγος να πει ένας άνθρωπος ψέματα για αυτό το θέμα και ποιος ο λόγος να μην τον πιστέψω; Έχει κάποιο συμφέρον που λέει πως είναι εκ φύσεως gay και εκ φύσεως έχει την ανάγκη να ερωτευτεί ένα άτομο που τον- την ελκύει; Όπως εγώ και εσύ έχουμε αυτό το δικαίωμα, έτσι το έχει και εκείνος. Δεν ξέρω πώς είναι να γεννιέσαι σε μία κοινωνία που απαιτεί να είσαι κάτι που δεν είσαι, γιατί ορίζει ως φυσιολογικό κάτι που είναι έξω από την δική σου φύση. 

Και δεν μπορώ να είμαι αντίθετη σε κάτι που δεν ξέρω. Και μάλιστα με μένος.

Όπως είναι πολλοί εκεί έξω. Ίσως και εσύ. Μα σκέψου.

«Χαλάει η αισθητική μου» λες. Πριν σου πω «ε κοίτα από την άλλη», θα προσπαθήσω να καταλάβω το σκεπτικό αυτό. Εμένα ξέρεις πότε χαλάει η αισθητική μου;

Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν τσίρκα, για να πουλήσουν. Τσίρκο δεν είναι όμως μόνο ο τύπος που χορεύει με φόρεμα στην τηλεόραση, τσίρκο είναι και ένας/ μία straight που κάνει σαν τρελή-ός και καθοδηγεί το εκάστοτε κοινό. Πρότυπα, είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου. Το αν θα είναι σωστή η συμπεριφορά μας το καθορίζει το μυαλό μας, όχι το κρεβάτι μας.

Και μιας και είπα «το κρεβάτι μας», και τι με νοιάζει εμένα βρε αδερφέ τι κάνει ο άλλος στη ζωή του, από τη στιγμή που είναι σωστός πολίτης, έντιμος συμπολίτης και εντάξει σε όλα του; Με ενοχλεί; Όχι. Εσένα, ακόμα;

«Μα τα παιδιά», θα μού πεις, «επηρεάζονται τα παιδιά και παθαίνουν σύγχυση». Αρχικά, αυτό είναι άσχετο με το Σύμφωνο Συμβίωσης. Μένουν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι μαζί, δεν ενοχλούν, τέλος υπόθεσης.

Το αν θα υιοθετήσουν, είναι μια άλλη, πιο σύνθετη ιστορία, που εξετάζεται ανά περίπτωση. Πάντως, για να σε προσγειώσω λίγο, θα σού πω πως είναι καλύτερο για ένα παιδί να έχει ως πρότυπο τον έρωτα και την αγκαλιά- ανεξαρτήτως του ποιος αγκαλιάζει ποιόν- παρά το χέρι που χτυπάει, το στόμα που μειώνει και το δάχτυλο που δείχνει. Το τι είναι «σωστό» άσε να το κρίνουν από εκεί και πέρα οι αρμόδιοι. Εγώ και εσύ δεν έχουμε καμία δουλειά.

Και αν απειλείσαι που το παιδί σου «είδε αυτούς τους δύο μαντράχαλους να περπατούν χέρι χέρι», μπορείς, αντί να του κλείσεις τα μάτια, να του πεις «Παιδί μου, είναι κάτι το διαφορετικό αυτό, όπως το παιδάκι στην αναπηρική καρέκλα, η φίλη σου με το σύνδρομο down και ο φαλακρός άρρωστος κύριος που γνωρίσαμε. Δεν σημαίνει όμως ότι το διαφορετικό είναι και κακό. Ζούμε σε έναν κόσμο με πολλές διαφορετικές εικόνες, εσύ θα επιλέξεις τι σού ταιριάζει καλύτερα , θα ζεις ελεύθερα και δεν θα περιορίζεις κανέναν, είτε είναι άνθρωπος είτε ζώο, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε straight είτε gay, είτε υγιής είτε άρρωστος, από το να ζει ελεύθερος.»

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί είναι δικαίωμά του.

Γιατί, όπως ακριβώς εσύ και εγώ έχουμε ανάγκες και όνειρα, όπως ερωτευόμαστε και κάνουμε επιλογές «φυσιολογικά», έτσι και εκείνος-η, εντελώς φυσιολογικά ζει τη ζωή του, χωρίς να σε ενοχλεί. Μια χαρά φυσιολογική είναι η παραδοσιακή πυρηνική ή μη οικογένεια, αλλά δεν σημαίνει πως οτιδήποτε άλλο δεν είναι οκ.

Το αν είναι τσίρκο κάποιος δεν καθορίζεται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος. Οπότε, μην κλείνεις την τηλεόραση μόνο όταν βλέπεις τον τάδε gay, κλείσε την  και όταν βλέπεις τον ψεύτη πολιτικό ή την ξανθιά που προσπαθεί να σε πείσει ότι το να δώσεις όλο τον μισθό σου σε έναν αποχυμωτή αξίζει –λες και ζει στον Άρη και δεν έχει ακούσει για κρίση. Τι; Αυτή είναι όμορφη;

Πιο όμορφη από δύο ερωτευμένους ανθρώπους που ζουν μαζί εντελώς φυσιολογικά, περπατώντας χέρι χέρι;

Όπως όλοι μας;

Απλά σκέψου.